Het leeft, het leeft!

“De rondvraag”, zei Benjamin, “Heeft er iemand nog vragen? Oh, en alvast bedankt iedereen dat het vergaderen vandaag zo snel ging. Fijn om te zien dat De Club van Rome ook in mínder dan drie uur kan vergaderen.”
Edje stak zijn hand op. “Ehm… ik heb nog een vraag. Wie is vandaag de notulist?”
Benjamin zette grote ogen op. “Ik dacht dat jij dat was.”
“Is dat niet de taak van de secretaris?”, vroeg Edje.
“Wie is de secretaris?”, vroeg ik.
“Jíj bent de secretaris.”, zei Kathleen.
Shit, dacht ik. “Kan wel zijn, maar waarom kom je daar nu pas mee?” Ik keek Edje boos aan.
“Omdat de rondvraag pas aan het einde zit”, zei hij defensief.
“Moeten we de vergadering anders opnieuw doen?”, stelde Benjamin voor, “Dan kun je alsnog mee notuleren…” Hij schraapte zijn keel. “Her-hem. Welkom allemaal bij de zestiende vergadering van De Club van Rome.”
Kathleen keek op haar horloge. “Ik moet over een kwartier een trein hebben.”
“Laat maar zitten dan.”, zei Benjamin, “Maar kan de notulist even notuleren dat we bij de volgende vergadering écht een notulist moeten hebben? Iemand anders nog een rondvraag?”
“Ík! Ík!” Ik stak mijn vinger op, “Hebben we zin om nog ergens reclame voor te maken?”
“Waarvoor?”, vroeg Kathleen.
“Een nieuw product van het bedrijf Refresh-Mens”, zei ik, “Hun vertegenwoordiger Lucebert Mens vroeg of we er aandacht aan konden besteden.”
“Dat was de vorige keer zo’n succes.”, schamperde Kathleen, “Kom voor het bier, blijf voor de nierstenen.”
“Ik ga het in ieder geval niet meer drinken.”, zei Edje. Hij wreef over zijn buik.
“Kijk zelf maar.” Ik haalde een flesje van de nieuwe ‘fitness drink’ van biologisch producent Refresh-Mens uit mijn tas. In het flesje zat een beige vloeistof die niet bijzonder appetijtelijk oogde maar je blijkbaar wel een heel gezonde darmflora bezorgde. Het zou mij benieuwen. Zelfs als ik niet met het flesje schudde, klotste de inhoud wild in het rond.
Benjamin las het etiket. “Er zitten bacteriën in”, zei hij geschokt.
“Ja. Net als in Yakult.”, zei ik.
“Er zitten bacteriën in Yakult??”, schreeuwde Benjamin, “Nou, da’s dan de laatste keer dat ik Yakult drink.” Hij haalde twee flesjes Yakult uit zijn rugzak en smeet ze ceremonieel het raam uit. Op straat hoorde ik iemand enthousiast roepen: “Hee! Gratis Yakult!”
“Het zijn gezonde bacteriën”, zei ik, “Of in ieder geval bacteriën waar je sterker van wordt. Whatever doesn’t kill you, makes you stronger. Het kan zijn dat dat het idee is.”
“Ik ga toch zeker geen kleine beestjes drinken?”, zei Kathleen, “What’s next? Spinnensoep? Mierenpap?”
“Toen ik naar Macchu Picchu reisde, kreeg ik van de inheemse bevolking een maaltijd van mierenpap voorgeschoteld.”, zei Benjamin, “Dat was best goed te eten.”
“Even centraal”, zei ik, “Laten we niet te hard van stapel lopen. We gaan niemand spinnen of mieren voorschotelen. Deze bacterie-drank is prima te doen. Hier, let op!”
Ik opende het flesje en goot de inhoud mijn mond in. Ik liet het even rijpen alvorens het door te slikken. Het was een vreemde sensatie. Ook in mijn mondholte bleef het sap actief klotsen, wikkelde zich als een deken om mijn tong. Het drankje kriebelde een beetje, het bubbelde, het…
Het leeft, constateerde ik. Onmiddellijk spoog ik mijn mond leeg over de tafel. “Mijn God. Het leeft! Het leeft!”
Kathleen en Edje sprongen met stoel en al overeind, terwijl Benjamin hoog en meisjesachtig gilde. “Aaaaaaaaah!”
Het plasje bacterie-sap bleef even stil op de tafel liggen. Daarna kwam het in beweging, kroop naar de hoek van de tafel en gleed langs de stoelpoot naar beneden. Tegen die tijd waren wij al lang naar buiten gevlucht.

_Advertentie.