Gefaald debat

Er was een hoop volk komen opdagen voor het door De Club van Rome georganiseerde lijsttrekkersdebat. De Black Box was die vrijdagavond goed gevuld. Ik zag het gebruikelijke stelletje politiek geïnteresseerden, lokale politici, en zelfs de verdwaalde metalhead die een van onze vaste bezoekers was geworden. Wat de toeschouwers niet wisten, was dat het debat van begin tot eind was ingestudeerd en dat alle lijsttrekkers door ingehuurde acteurs werden gespeeld. Het publiek zou het verschil toch niet zien want (zo had ik me laten vertellen) niemand geeft iets om de Provinciale Staten. Alleen de nummer twee van een kleine splinterfractie, Brabant-Nu, was op onze uitnodiging ingegaan en in persoon verschenen. Hij wist van niets, maar ongetwijfeld had ook hij, een politicus zijnde, van tevoren zijn tekst al ingestudeerd.
Aan mij was de rol van lijsttrekker van de VVD toebedeeld, een rol die ik bijzonder sinister zou spelen, als een snorredraaiende booswicht uit een jaren ’50 film.
“Belastingen omlaag!”, oefende ik voor de spiegel, “Belastingen omlaag en weg met de natuur! Een bos? Een bos? Jaag er een weg doorheen! Hoepla!” Al dagen voor het debat had ik mezelf in mijn rol ingeleefd, was – ongehinderd door enige inhoudelijke kennis van de standpunten en ideologie van de VVD – opgestaan en naar bed gegaan als VVD-er, net zolang tot ik mijn personage wás.
Arend Aarsman, voorzitter van de lokale flimvereniging, zou de rol van de Groenlinks-fractieleider op zich nemen, terwijl de rollen van CDA, SP en PvdA-aanvoerders werden gespeeld door ingehuurde acteurs van die geweldige lokale amateurtoneelvereniging, De Koffer. We waren allen geïnstrueerd om gedurende het schijndebat vooral de milieugetinte onderwerpen als megastallen en ecologische verbindingszones onder de aandacht te brengen, netjes volgens de agenda van De Club van Rome.

Om half acht kondigde Benjamin ons aan. “Dames en heren. Hier zijn ze dan. De lijsttrekkers van de vijf grootste partijen van de Noord-Brabantse Staten en ehm… Brabant-Nu. Een applausje graag.”
Onder luid applaus betraden ik en mijn mede-acteurs het podium. Ik grijnsde boosaardig en gooide met kiezelsteentjes naar mijn politieke opponenten. “Alles is voor mij!”, riep ik. Mij viel zowel applaus als gejoel ten deel.
“De eerste vraag is voor alle lijsttrekkers”, zei Benjamin toen we allen ons eigen spreekgestoelte hadden opgezocht, “Hoe moet het nou met die megastallen?”
“Meer megastallen!”, brulde ik (VVD), “Bejaardentehuizen en begraafplaatsen maken plaats voor lekkere megastallen! Ack-ack-ack!” Pas weken later zou ik ontdekken dat de VVD in werkelijkheid niet bijzonder aan megastallen gehecht was.
“Ik vind dat er minder megastallen moeten komen”, zei Aarsman (GL), “Zeker in een dichtbevolkt gebied als Brabant wil je niet zoveel opeen gepakte dieren hebben. Dat werkt epidemieën in de hand. Ik zeg: megastallen-nee!” Er werd bescheiden geapplaudisseerd.
De nummer twee van Brabant-Nu (B-N) stak zijn hand op. “Mag ik ook wat zeggen?”
“Nee”, zei ik, “De VVD is nu aan het woord.”
“Ik heb nog een vraag voor de lijsttrekker van Groenlinks”, zei Benjamin, “Hoe denkt u dat de Ecologische Hoofdstructuur…”
“De Ecologische Hoofdstructuur is voor watjes!”, riep ik. Bevangen door het moment was ik vastbesloten vooral mezelf in de spotlights te zetten. Dit acteren, deze aandacht beviel me wel. “Als de natuur zo geweldig is, waarom is ze dan zo zwak?”
“De natuur in Brabant is robuust”, zei Aarsman.
“Jongen, je moeder is robuust!”, riep ik.
“Dat is onprofessioneel!” Aarsman werd woedend en pakte een kan water en smeet hem naar mijn hoofd. Ik dook weg achter mijn spreekgestoelte en de kan raakte de Koffer-acteur die de SP speelde. Hij slaakte een kreet en ging knock-out. Een jonge acteercarrière werd in de kiem gesmoord.
“Brabant-Nu vindt dat…”, begon de nummer twee van Brabant-Nu maar ik was al achter mijn spreekgestoelte vandaan gekomen om Aarsman op zijn muil te timmeren. Kort daarna zag de universiteitsbewaking zich genoodzaakt het debat te staken.
Dat was de laatste keer dat ik werd gevraagd om een lijsttrekker te spelen. Na afloop schreef de Univers dat het een bijzonder levendig debat was geweest.

De Club van Rome wordt gevormd door een vijftal idealisten dat – met wisselend succes – duurzaamheid op de campus promoot.

_Advertentie.