Recensie: Portal 2
Fans van deel 1 hebben er even op moeten wachten, maar dat was het waard. Portal 2 is een briljante first-person puzzelgame geworden met een unieke sfeer. En er valt nog wat te lachen ook.
“You’re looking for a gun that shoots holes. Not bullet holes!” Aldus de robotische gids die je in de eerste paar minuten introduceert in de wereld van Portal 2. Het uitgangspunt van de puzzelgame is dan ook misleidend simpel. Je hebt één geweer, daarmee kun je twee portals schieten tegen zowat elk oppervlak. Vervolgens kun je van de ene naar de andere portal teleporteren. Zo reis je van testkamer naar testkamer in het gigantische complex van Aperture Science. Rond dit principe bouwde ontwikkelaar Valve in 2007 een soort test-game, die onverwacht een ware culthit werd. En dus verscheen deze week het langverwachte deel 2.
Dit keer zijn er ook bruggen van licht, tractor beams, en allerlei soorten gel die een effect hebben op vloeren en muren. Dat levert zo’n 15 uur aan breinbrekers op – maar er is geen kinderlijk hint-systeem zoals bij sommige andere games. je wordt als speler niet aan je handje vastgehouden. Vaak moet je eerst een verkennend rondje door de puzzelkamer maken: waar zit de uitgang? Welke elementen zijn aanwezig? Hoe kom ik in godsnaam op dat platform honderd meter verderop? Toch krijg je altijd de visuele hints die je nodig hebt, waardoor de weldenkende speler nooit al te lang vastzit. Bordjes met waarschuwingen als Caution! Do not fall down elevator shaft! zijn natuurlijk inkoppertjes.
Twee verhalen
Maar het is het verhaal wat Portal 2 pas echt interessant maakt. Je speelt de single player mode als Chell, de hoofdrolspeler uit het eerste deel. Je zit nog steeds vast in de testkamers van Aperture, en hebt honderden jaren in stasis gelegen. Het gebouw van Aperture is sindsdien behoorlijk in verval geraakt. Je bent de enige levende ziel daar, en de helft van het complex wordt overwoekerd door vegetatie. Bovendien hoor je computerstemmen door de speakers praten over een holocaust-achtige gebeurtenis. Dat levert vragen op die je het hele spel lang bezighouden. Wat is er fout gegaan? Hoe staat het met de buitenwereld? En krijg ik die ooit te zien?
Naast de single player heeft Portal 2 nog een co-op mode, waarin je met een vriend een koppeltje testrobots speelt, en een set compleet nieuwe levels tegemoet kan zien. Dit verhaal speelt zich af na de gebeurtenissen van de single player, en is dus ook vaste prik voor iedereen die het narratief in zijn geheel wil meemaken.
Karakteristieke robots
Portal 2 bevat maar weinig karakters, maar die zijn meer dan interessant genoeg om je bezig te houden. GLaDOS, de cynische robot uit deel 1 die het complex bestuurt en je van ‘advies’ voorziet tijdens de puzzels, is weer van de partij. Een nieuw karakter is Wheatley, een pratende robot-op-rails die ingesproken werd door Stephen Merchant (co-schrijver van The Office). Ze zijn een lichtend voorbeeld voor alle andere games die met voice actors werken. Dit spel is van begin tot eind ontzettend grappig, en dat is volledig te danken aan de prestaties van de acteurs.
Naast die constante dosis humor maken GLaDOS en Wheatley, ondanks het feit dat ze robots zijn, verassend veel karakterontwikkeling door. De game is eigenlijk één groot antropomorfisme. Zo zijn ook de kamers waar je in beweegt zijn niet gewoon kamers: ze leven. Telkens als je een nieuwe testkamer in loopt zie je hoe de robotische armen hun uiterste best doen om hem weer op orde te brengen na de jaren van verval.
Goed, grafisch is er misschien nog wat op aan te merken. De game draait nog steeds op de engine van Half Life 2 – en die is al 7 jaar oud. Maar Valve heeft dat fantastisch opgelost met de sfeer, ongelofelijke mate van detail, en verhaallijn. Portal 2 toont aan hoe je zonder Rail gun, rocket launcher of BFG 9000 toch een ronduit briljante shooter kunt neerzetten.
Portal 2: Xbox 360 / PlayStation 3 / PC / Mac
