Recensie: Zorro

“Baila baila baila baila. Baila baila baila me. Este rumba a ta gitana. Que yo siempre cantare.” Deze beroemde melodie van de Gipsy Kings kun je de avond na het zien van Zorro  niet meer uit het hoofd krijgen, hoe hard je het ook probeert.  Het is dan ook een van de hoogtepunten van de nieuwe musical, een nummer waarbij het dansensemble zich volledig uit kan leven. Het ritme in deze musical wordt bepaald door de flamencogitaar van Antonio Cortes.

Aan reclame voor de musical geen gebrek. Wekenlang zond de Avro het tv-programma ‘Op zoek naar Zorro’  live uit en diverse amusementsprogramma’s besteedden ruime aandacht aan de nieuwste show van Joop van den Ende.  Tommie Christiaan won de talentenjacht uiteindelijk, maar andere kandidaten zoals Dennis de Groot en Ruud van Overwijk hebben een rol gekregen in het ensemble.

De verwachtingen zijn na al die reclame hooggespannen en die lijken meteen te worden ingelost als bij de start van de show het podium nagenoeg leeg blijft en de artiesten zich tussen het publiek gemengd blijken te hebben en al zingend en dansend naar het podium komen.

Beginnersfoutjes

Tilburg is een van de eerste steden die de reizende show aandoet, en dat is op sommige momenten te merken. Zo komt Tommie Christiaan tijdens zijn eerste nummer niet al te zelfverzekerd over.  Er is geen valse noot bij, maar het mag met wat meer overtuiging gebracht worden.  Ook bij de dans merk je af en toe dat niet alles gelijk gaat en dat de spelers nog iets beter op elkaar ingespeeld moeten raken, later in de show kraakt de microfoon van David Davidse (als sergeant Garcia) behoorlijk.

Het zijn beginnersfoutjes, naarmate de musical vordert, wordt de voorstelling qua zang steeds beter.  Zorro vertelt het verhaal over Diego de la Vega die Amerika heeft verlaten en zich in Spanje heeft aangesloten bij een groep zigeuners.  De inwoners van zijn geboortegrond in Californië worden echter onderdrukt door zijn broer Ramon die uit is op geld, macht en Luisa, de jeugdliefde van Zorro. Als Zorro hoort dat zijn vader dood is, keert hij terug naar zijn geboorteplaats en schiet de bevolking te hulp. Hij verbergt zijn eigen identiteit achter een masker, een legende is geboren.

Een prijs voor het mooiste decor zal Zorro niet winnen. Een groot rood doek en een nederzetting, geheel gebouwd van oude planken (zandgrijs hout), dat is het wel zo’n beetje. De acteurs moeten het dan ook van hun acteer, zang en dansprestaties hebben en dan lukt (over het algemeen) goed.

Grote verrassing is Elise Berends die de rol speelt van Luisa, (jeugd) liefde van Diego. Met haar stem bezorgt ze het publiek bij ieder lied kippenvel en de samenzang met Tommie Christiaan is betoverend en zeer geloofwaardig.  Samen met Lone van Roosendaal (in de rol van zigeunerin Inez) zorgt Berends (die eigenlijk understudy is)  ervoor dat de musical een ruime voldoende scoort. Women in control, dat is wel duidelijk. De dames lijken een wedstrijd te doen wie het beste kan zingen, een duel dat nipt gewonnen wordt door Van Roosendaal.

Isabel Allende

De grootste manke van Zorro is het slechte verhaal. Geïnspireerd op de roman van Isabel Allende,  zo schreeuwt producent Van den Ende van de daken. De musical wijkt echter op essentiële delen af van het boek. De slechte kapitein Ramon is in de musical Zorro’s broer. Welke broer? Luisa? Luisa wie? Degenen die het boek van Allende hebben gelezen, blijven met heel wat vraagtekens zitten. Waarom is dit allemaal veranderd en wordt er toch gekoketteerd met het boek?

Om niet herkend te worden als Diego de la Vega, creëert Zorro een alter ego. Dat van een (licht transseksuele) zigeuner met oorbellen en drie gekleurde grote veren op de hoed, een rol die qua extravagant karakter doet denken aan die van Jack Sparrow in Pirates of the Caribbean. Het is te ver over de top en slaat door naar de verkeerde kant,  net als bij de scene waarbij Zorro liever een rode cape dan een zwarte heeft. Kinderachtig en het komt het toneelspel niet ten goede.

Zijn opening mag dan niet zo sterk zijn, bij het nummer ‘Hoop’ toont Christiaan dat hij de hoofdrol niet voor niets heeft gekregen. Teder als het kan, krachtig als het moet, brengt hij het nummer. Een staande ovatie was op zijn plaats geweest, ware het niet dat de show snel doorgaat.

Na ongeveer 35 minuten wordt het pak voor Zorro voor het eerst aangetrokken wanneer de held de confrontatie aangaat met vijand Ramon. Als hij iets later 3 mannen van de strop bevrijdt, is dit het startpunt voor meerdere spetterende scenes met pistoolschoten, kruitdampen en schermduels. Met name die duels zitten choreografisch uitstekend in elkaar, dansend schermen met een zwaard met scherpe punt is niet makkelijk.

De dansers van het internationale ensemble krijgen in de tussentijd ruim de tijd krijgen hun kunsten te vertonen, Rene van Kooten (Ramon)  zingt een solonummer (jammer dat het er maar een is, het niveau is uitstekend) en aan het einde van de show komt natuurlijk bijna alles goed. De vijand wordt verslagen, de vader  blijkt niet dood maar gevangen en de held krijgt het meisje.

Al met al scoort Zorro (qua prijs-kwaliteit) net een voldoende.  Jammer dat de musical hinkt op twee gedachten. Het kinderachtige en het vurige van de zigeuners. Het maakt het toch een beetje een lange zit en dat verdient de show qua zang niet.

Zorro is tot en met 1 mei in Tilburg te zien.