God save the Queen

Voor een extreemlinks en republikeins stuk uitschot heb ik bijzonder weinig tegen onze vorstin. Beatrix en ik doen ons eigen ‘ding’ en zitten elkaar daarbij zo min mogelijk in de weg. Ik waardeer het dat ze zo’n pro is gebleven; mocht ik zelf tot koning worden gebombardeerd, dan zouden er binnen twee dagen mensen worden gekruisigd langs de oprijlaan naar Paleis Huis ten Bosch. Bea is echter, op enkele incidenten na, koel en zakelijk gebleven. Dit kan niet altijd gemakkelijk zijn geweest, zeker niet op dagen als Koninginnedag, als ze moet rondsjouwen langs vergeten uithoeken van Nederland, mensen uit alle lagen van de bevolking moet uithoren, lachend moet toekijken terwijl er olijke dansjes worden opgevoerd, goedbedoelde liedjes worden voorgedragen. Mijn vuisten gaan al jeuken als ik er aan denk. Als koning zou ik de eerste Nederlander die in klederdracht voor me verschijnt ter plaatse laten onthoofden, zijn huis laten platbranden en persoonlijk zout op de resten werpen. Ik denk niet dat ik een goede koning zou zijn.

Dit jaar is Limburg aan de beurt voor de grote Koninginnetour, een gelegenheid die de voorzitter van De Club van Rome voornemens is met beide handen aan te grijpen.
“Ze is dit jaar in Weert.”, zei Benjamin, “Dat is helemaal niet zo ver van hier. Ik denk er over om er heen te rijden en haar deze brief te overhandigen.”
“Welke brief?”, vroeg ik.
“Deze.” Hij wees naar de brief die voor hem op tafel lag. “De brief waar ik al onze hele lunch aan zit te schrijven.”
“Oh, die brief. Ja, ik vroeg me al af wat je aan het doen was.” Ik keek er even na maar hij was al meer dan vijf kantjes lang. “Vat hem voor me samen, wil je?”
“Ik geef de koningin wat tips over hoe Koninginnedag in toekomstige jaren duurzamer kan. Al die Koninginnedagfeesten overal leveren natuurlijk de nodige rommel op. Vorig jaar nog was ik in Amsterdam de dag na Koninginnedag, en de straten lagen vól met afval. Ongelofelijk.”
“Volgens mij had dat er vooral mee te maken dat de vuilnismannen toen staak…”, begon ik, maar Benjamin sprak onverstoorbaar door.
“Ik denk dat het een stuk duurzamer kan. Je zou al die openluchtfeesten die er nu in veel steden zijn bijvoorbeeld kunnen centraliseren, op speciaal daarvoor aangewezen stedelijke zones, eentje in elke provincie. Alle Nederlanders krijgen per persoon één uur toebedeeld om los te gaan op zo’n feest, met een of twee gratis consumpties. Na dat uur vertrekken ze weer naar huis om plaats te maken voor andere Nederlanders. Mensen die geen zin hebben om Koninginnedag te vieren kunnen hun uren weggeven of verkopen aan diegenen die graag een uurtje langer zouden doorfeesten. Zo wordt het feest op een eerlijke en overzichtelijke manier gealloceerd en wordt voorkomen dat er weer zo’n troep ontstaat als in voorgaande jaren. Wat denk je ervan?”
“Eh… ja.”, stamelde ik, “Dat klinkt als een eh… prima idee. Nederland zal hier beslist voor staan. Ik denk dat je deze brief maar aan de koningin moet overhandigen ook. Ga hiermee naar Weert en werk je naar voren richting het staatshoofd, terwijl je luidkeels roept dat je een belangrijke boodschap voor de Koningin hebt. Dat zou moeten werken.”
“Uitstekend!”, zei Benjamin, “Ik denk dat Beatrix hier een hoop mee kan.”
Arme Bea. Ik kan alleen maar medelijden met haar hebben. De verhalen van de gekken die ze moet aanhoren, de vele brieven vol ongevraagde adviezen en langdradige levensvertellingen die ze met vriendelijke knikjes in ontvangst neemt. Zou het bij haar niet ook gaan jeuken? Zou ze soms niet willen opstaan om haar bewakers te bevelen deze parvenu in de diepste kerker onder het Paleis op de Dam op te sluiten?

De Club van Rome wordt gevormd door een vijftal idealisten dat – met wisselend succes – duurzaamheid op de campus promoot.