Een broek doen

Reeds dagenlang had ik mijn moed verzameld en nu was het dan zover: ik ging een nieuwe spijkerbroek kopen. Mijn vorige nieuwe spijkerbroek was na al die jaren de totale uitputting nabij, dus ik moest wel. Een weinig prettig vooruitzicht. Alleen al dat passen in een paskamer waar je nauwelijks in past. En die opgewekte verkoopsters (m/v) die vragen stellen waar ik het antwoord niet op weet. Zocht u een bepaald model? Welke maat heeft u? Ik heb helemaal geen maat, althans geen bestaande. Ik pas gewoon een stuk of vijftig broeken, dan is er altijd wel een bij die niet meteen afzakt. Dat is dan tevens mijn model.

Zo ging het ook deze keer. Na het traditionele geworstel in het pashokje begaf ik mij met mijn nieuwe spijkerbroek naar de kassa, die op dat moment onbemand was, en ook onbevrouwd. “Momentje, ik kom er zo aan”, riep de verkoopster, die bezig was 49 spijkerbroeken op te vouwen. Dit bracht mij in verwarring. Ik kom er zo aan? Wáár aan? Was dat hier gebruikelijk in deze winkel? Het feit dat de verkoopster mij bemoedigend toelachte, maakte het vooruitzicht dat zij ergens aan ging komen er niet aanlokkelijker op. Haar uiterlijk deed mij sterk denken aan dat van mijn vroegere gymnastiekleraar, die ons altijd oefeningen liet doen die grensden aan de volmaakte waanzin.

Niet veel later nam de verkoopster plaats achter de toonbank en ik overhandigde haar de door mij uitgezochte broek. “Deze maar doen?”, vroeg zij. Ik kon niet anders dan deze vraag bevestigend beantwoorden, want waarom zou ik anders uitgerekend deze broek op de toonbank hebben gelegd? En niet een van de 49 andere? Maar meer nog vroeg ik mij af, wat de verkoopster nu weer van plan was. Hoezo kun je een broek doen? Deze broek maar doen? Doen inpakken? Doen afrekenen? Doen aandoen? Wat een vreemde winkel was dit. Snel haalde ik mijn bankpas door de betaalautomaat.

Snel haalde ik mijn bankpas door de betaalautomaat. Deze keer met de magneetstrip aan de goede kant. De verkoopster deed mij nog steeds vriendelijk toelachen. Ik deed haar toen maar gauw goedendag zeggen, want zij deed mij nog steeds aan mijn oude gymleraar denken, hetgeen mij geen goed deed. En ook moest ik nog wat boodschappen doen.