Mundial dag 1: reggae dansen in de regen

Het is zaterdag, een uur of 1. De schoudertas, gevuld met noodzakelijke festivalspullen staat klaar. Over een half uur de deur uit, nog even op teletekst kijken. Slecht nieuws. Festival Mundial roept bezoekers op vanwege aangekondigd noodweer pas na 17.00/18.00 uur te komen, een deel van het programma is tot die tijd geschrapt. Op blik op de website van buienradar leert dat thuisblijven inderdaad de beste optie is. Onweer, windstoten en regen tot vijf uur, zo geeft de weersvoorspeller af (al valt het uiteindelijk mee).

Als we klokslag vijf uur het festivalterrein betreden, komt de regen echter nog steeds met bakken uit de lucht vallen. Eerste stopadres is dan ook de grote tent, waar de Zuid-Afrikaanse band Goldfisch speelt. De muziek met een elektronische ondertoon van de grote trots van Zuid-Afrika (aldus de organisatie) bevalt echter niet. Dan maar met paraplu gewapend naar het hoofdpodium, waar de Sierre Leones Refugee All Stars reggae brengen. De organisatie heeft op sommige plaatsen houtsnippers gestrooid, zodat het dansende publiek niet wegzakt in de modder. Van de vrolijke reggae gaat de zon niet schijnen, maar een half uur wanen we ons in Jamaica en dansen we op de zonnige tonen. “We want more” schreeuwen we na het optreden, maar de organisatie is streng. De volgende artiest moet een half uur later alweer op hetzelfde podium optreden.

De tijd doden we door even op de bazaar te kijken met Afrikaanse trommels, kleding en snuisterijen. Trommels zijn echter een jaar eerder al gekocht, evenals beeldjes en mutsen.

Op naar Selah Sue, de Belgische singer songwriter die kleine hits had met de nummers Raggamuffin en Crazy vibes, Een vibe blijft nu helaas uit. De zon gaat even schijnen, dat wel. Maar met wereldmuziek zoals Mundial bekend staat, heeft het weinig van doen. Het hoort eerder thuis op een gemiddeld zomerfestival zoals parkpop.

Wat we ook missen zijn de goede doelen. Waar je vroeger niet om de wervers van organisaties als Amnesty en Unicef heen kon, ontbreken ze nu. Wel lekker rustig, maar ontwikkelingshulp en Mundial waren toch een Siamese tweeling. Het voelt een beetje als een geamputeerd been.

Mundial, dat is niet alleen muziek, maar ook straattheater, dans en acrobatiek. De outdoor circusact van Fontys is helaas geschrapt vanwege de regen. Een indoor optreden van het Mobiel Danshuis Station Zuid gaat wel door. Drie dames brengen een choreografie, gebaseerd op het werk van schilder Jeroen Bosch. Verwilderde blikken, gescheurde kleding, gecompliceerde dansbewegingen. Zeer knap gedaan, alle bewegingen doen aan Bosch denken.

We verlaten de danstent en pakken in een tent daarnaast nog een klein stukje mee van een optreden van De Kift, een Nederlandse band die punk brengt.  Dan trekt iets op het grasveld de aandacht. Een grote groep mannen en kinderen (de Castellers de Vilafranca) vormt een menselijke piramide. Knap, maar als de piramide begint te wankelen, doen we een stapje terug. Alles gaat echter goed, de kinderen klimmen als aapjes weer naar beneden. Het menselijke torenbouwen is een eeuwenoude Catalaanse traditie die afstamt van een 17de eeuwse dans.

Tijd om te gaan eten. Keuze genoeg op Mundial. Surinaams, Thais, Afro-Caribisch, Italiaans en ook friet en snacks. Dat is het voordeel van en multicultureel festival, het eten is vergeleken met andere festivals prima.

Na het eten verlaten we de omgeving van de grote tent snel. Het is labelnight, en dat betekent bij Mundial anno 2011 dat er veel dance en electro wordt gedraaid. Jammer, want we kwamen toch vooral voor muziek met duidelijke buitenlandse kleuren.

Gelukkig begint om half tien een grote vuurshow van Compagnie Doedel. Het decor, bestaande uit jerrycans, olievaten, slijpschijven, stellingen, ijzer en schroot is overdag opgebouwd. Onder het genot van harde trommelmuziek en veel show gaan grote stapels met hout en zaagsel de fik in. Een warm hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk.

Na een half uurtje worden de vlammen gedoofd en gaan we op zoek naar nieuw muzikaal vermaak. Trigger Finger, de act op het hoofdpodium biedt die niet. Het publiek heeft –na de afzegging van Wyclef Jean- massaal op de Belgische rockband gestemd als vervanger, maar lijkt toch wat verrast door het optreden dat ze hier laten zien. Slechts een klein groepje danst en headbangt mee, de rest staat mak stil. We verlaten het terrein en lopen maar nog een keer over de bazaar. Toch jammer, Mundial was normaal het festival waar je niet kon kiezen uit het aanbod, niet het festival waarbij je de tijd moest doden. Op deze tijd zijn echter slechts op twee podia optredens bezig (dance en triggerfinger).

Rond tien uur is het tijd voor het optreden van Paolo Nutini. De naam oogt Italiaans, maar het gaat om een Schotse singer songwriter met Italiaanse vader en Schotse moeder. Het (pop)geluid wat klinkt, is prima, met de mix van langzame en snelle nummers is ook niets mis. Maar opnieuw is het niet echt des Mundials. Het is het probleem van de dag. Artiesten als Sarah Sue, Triggerfinger, Goldfisch zijn prima performers, maar ze zouden overal kunnen optreden. Mundial 2011 is meer een samenraapsel uit het laatste decennia festivals a la Pinkpop. Niets mis mee als je juist hiervoor naar het Leijpark gaat, maar wat ons betreft ontbreekt er vandaag iets werelds. Hopelijk morgen beter.