Mundial

De deur van de kamer zwaaide open, en Benjamin kwam binnen. “Zei er iemand Mundial?”, vroeg hij, zwaaiend met drie tickets.
“Nee.”, zei ik, “Nee, in het geheel niet. Niet eens iets dat er op leek.”
“Kun je nagaan! Nou, in ieder geval, ik heb dus nog een ticket over. Voor Mundial.”
“Oh ehm…” Ik twijfelde. “Het is dit weekend al, of niet? Ik weet niet of ik ka…”
De man die tegenover mij aan tafel zat, kuchte en wees op zijn horloge. “Neem dat kaartje nou maar.”
“Oh. Eh… Ik… Uiteraard.” Ik stopte het kaartje in mijn tas.
“Het wordt echt knallen dit weekend”, zei Benjamin. Hij liep naar het raam en keek uit over de campus. “Moby komt. Ken je Moby?” Hij begon te neuriën; ik meende enkele tonen uit ‘Natural blues’ te herkennen. “Ken je dit?” Hij begon te zingen. “Oh laddie, travel so high…”
“Eh. Ja. Leuk. Zeg Benjamin, ik zit nu alleen wel midden in een mondeling tentamen.”
Benjamin draaide zich om en keek naar de professor wiens werkkamer hij was komen binnenvallen, alsof hij hem nu pas zag. Hij werd rood. “Óh. Sorry. Ik had geen idee. Ik zie je morgen. Om een uur bij het Leijpark, dan pikken we Boef en de Aap nog mooi mee.” Met die woorden verliet hij de kamer.
“Nu, waar waren we?”, peinsde de professor.
“De laatste vraag?”, probeerde ik.

*

Vierentwintig uur later en een zeven voor het mondeling tentamen rijker, arriveerde ik bij de ingang van het Leijpark. De lucht zag er donker uit maar ik had de oproep van het festival om pas na 17 uur te komen in de wind geslagen; waarschijnlijk stak daar toch een list om de verzekering op te lichten achter.
Benjamin stond me op te wachten en hij had de Portugese architect van de Club van Rome, Pedró Escobar del Villalobos, in zijn kielzog.
“Olá!”, zei Pedró.
“Het is een festival met wereldmuziek”, verduidelijkte Benjamin, “Ik dacht dat hij zich er wel thuis zou vinden.”
“Fair enough”, zei ik, “Maar ik wil wel naar de Jeugd.”
“Ah, il Juventude di Hoje Dia”, zei Pedró enthousiast, “Perfectemento!”
“Ik denk dat wij het heel goed gaan vinden.”, zei ik.
We begaven ons het festivalterrein op, passeerden podia, tenten en kraampjes van diverse instanties als de gehoorschade-stichting en de Tilburgse universiteit.
“Eigenlijk zou De Club van Rome hier ook een kraampje moeten hebben, waar we mensen voorlichten over de vele nuttige functies van prullenbakken en vuilniszakken.”, besloot Benjamin, “Zo moeilijk is dat volgens mij niet.” Hij liep richting een leegstaande container en begon er enkele stoelen en zitzakken heen te slepen. “Kom op luitjes, het is voor een goed doel.”
Ik keek op mijn horloge. “Maar over vijf minuten begint het concert van Boef & De Gelogeerde Aap.”
Benjamin keek teleurgesteld. “Wat is nu belangrijker? Het redden van het milieu of naar een concert, wat in principe elke week kan? Vergeet niet dat ík je hier gratis binnen heb gekregen…”

HOE GAAT DIT VERDER? ZULLEN ONZE HELDEN OP TIJD ZIJN VOOR HET CONCERT VAN BOEF & DE AAP? EN WORDT HET MILIEU NOG GERED? WORDT SPOEDIG VERVOLGD.

De Club van Rome wordt gevormd door een vijftal idealisten dat – met wisselend succes – duurzaamheid op de campus promoot

_Advertentie.