Boring

Ik was nog nooit in een mijn geweest. Wel een keer in een grot, maar dat telde niet. Zodoende had ik geen idee hoe een gasboring in zijn werk ging.
“Wat is er dan zo erg aan Schaliegas?”, wilde ik weten, “Sorry hoor, maar ik vind de gedachte dat er grote bellen gas onder mijn voeten liggen onaangenaam. Laten ze het dan maar lekker opboren.”
“Het werkt als volgt”, zei Edje, die een jaar Technische Aardwetenschappen had gestudeerd in Maastricht, “Laten we zeggen dat deze sinaasappel een mijnbel is. En deze pen is de boor.” In zijn ene hand hield hij een sinaasappel en in de andere een pen. Ik zag dit al misgaan, maar zei niets.
“Bij een normale gasboring gaat het ongeveer zo”, zei Edje. Hij ramde de punt van de pen in de sinaasappel. Er vielen geen gewonden. “De boor bereikt de gasbol, en het gas stroomt uit zichzelf door het ontstane gat naar boven, waar het wordt gewonnen.”
“Aha.”, zei ik, vooral om het gevoel te hebben dat ik bijdroeg aan het gesprek.
“Bij Schaliegas zit het anders. Schaliegas zit doorgaans niet in een bel, maar in de grond, in de rotsen zelf, en moet daaruit worden losgewrikt. Dus zijn een sterkere boor en meer boorgaten benodigd om te wrikken en het gas als het ware naar boven te peuteren.” Hij begon de pen door het middelste van de sinaasappel te halen, alsof hij een pompoen bewerkte voor Hallowe’en. Vruchtvlees spatte in het rond, landde op zijn bril.
“Het levert een puinzooi op”, zei hij, “Veel meer trillingen, want er moet echt hard geboord worden. Het gevaar dat er gassen vrijkomen. Methaan.”
“Dat is nog niet bewezen”, zei ik.
“Nee, er is nog niets bewezen”, zei Kathleen, “Dat is net het probleem. Het is een nieuwe methode, en we hebben geen idee wat er staat te gebeuren.” Haar gezicht betrok, terwijl ze haar blik naar de grond richtte. “We hebben geen weet van wat we doen ontwaken daar beneden…”
“Wil iemand deze sinaasappel nog?”, vroeg Edje, “Anders eet ik hem zelf.”
Weldra was het zover, en zouden bij Boxtel de eerste proefboringen naar Schaliegas plaatsvinden, de fossiele brandstof die al onze problemen zou oplossen, totdat zij op was en er een nieuwe fossiele brandstof aangeboord zou moeten worden.
“Uiteindelijk zal het wel meeval…”, zei ik, op hetzelfde moment dat de grond onder ons begon te beven en trillen. Ik greep me vast aan een kast. “Holy shit, ze zijn al begonnen!”
“Niet echt…”, zei Kathleen, die uit het raam wees, naar de vrachtwagen die zojuist door de straat was gereden.

De Club van Rome wordt gevormd door een vijftal idealisten dat – met wisselend succes – duurzaamheid op de campus promoot

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.