Nieuw: concerten voor eenheidsworst!
“Hebt u een strafblad?” Ik denk terug aan toen; 2011, woensdag 6 juli. Ik weet het nog alsof het volgende week pas is. Verboden eigen drank of etenswaren mee te nemen op het terrein van de Palm Parkies. Super, een extra reden om dat festival links te laten liggen en met je kleedje en flesje 2 euro Mooi Kaap-rosé de Muzenconcerten te beleven!
“Wilt u even uw schoenen uittrekken, meneertje?” Na zes controles, inclusief poortjes, fouilleren en röntgenscan, begin ik er toch wel genoeg van te krijgen, maar met de spectaculaire vooruitzichten weiger ik toch niet. Bovendien, na al een uur vooruitgeschoven te hebben, kun je natuurlijk niet meer terug.
Ik ben intussen al compleet uitgekleed. Deels figuurlijk, deels letterlijk. Het begon met het picknickkleedje. “Sorry, dit kunnen wij niet meer accepteren. Het past niet meer in de tijdsgeest.” Prima, dan gaan we toch op het plastic tasje zitten. “Dat tasje kan natuurlijk echt niet, dat weet u toch wel?”
Nog voordat ik mijn verbazing heb kunnen uiten, zie ik de militair mijn zelfgemaakte koekjes in de container kieperen. In de volgende container zie ik mijn fles rosé verdwijnen, daarna de plastic tasjes in container drie, en ten slotte de boeken in de laatste container. Ze doen in ieder geval aan afval scheiden.
“Mag ik even in uw mond kijken, meneertje?” Hoe heb ik zo stom kunnen zijn? Natuurlijk werden met de Palm Parkies eigenlijk de Muzenconcerten bedoeld. Ik snap de organisatie wel; iedereen met plastic bekertjes vol lauwe rosé en gras, blikken bier met zand, en stokbroodjes vol knapperige mieren, dat gun je niemand. Dus moest je mensen anno 2011 tegen zichzelf in bescherming nemen. Niks dan lof voor de organisatie!
Wachtend op een polsbandje dwalen mijn gedachten weer af. Eenheidsworst. Waarom het festival een eigen identiteit geven, als je het ook in 18 steden dezelfde naam kunt geven? Waarom Tilburg Trakteert, als mensen bereid zijn te betalen voor iets wat leuk was. Waarom mensen onderling hapjes laten uitwisselen, als je ze ook allemaal dezelfde “heerlijke portie goudgele frietjes” kunt voorschotelen?
“Mag ik even wat ontlasting van u hebben. U hebt toch wel een potje van ons gekregen hè?” Met frisse tegenzin trek ik het potje met overtuigend resultaat uit mijn binnenzak. In de verte zie ik het scherm waarop straks de dvd wordt uitgezonden. Vorig jaar was er ten minste nog een live-verbinding met de studio. Ik verlang terug naar 2011, toen er in ieder geval nog een podium stond, mét een band.
Wie had in 2011 verwacht dat het zo zou eindigen? Ach, wat loop ik toch te malen. Tijden veranderen. Mondialisering, crises, EHEC in blikjes bier, terrorisme en vogelgriep in rosé. Zulke maatregelen zijn schijnbaar nodig, en zijn natuurlijk niet te voorkomen met een symbolisch entreebedrag van 3 euro.
“Heeft mijn collega al om uw vingerafdruk gevraagd?”
Michael Doove (23) is student Communicatie- en Informatiewetenschappen, schrijftutor bij het Scriptorium, en blogt voor Univers.
Advertentie.
