Recensie: The Legend of Zelda – Ocarina of Time 3D

Aardig spul, zo’n Nintendo 3DS, maar wat heb je eraan zonder goede games? De hippe vogels die het nieuwste speeltje van Nintendo direct in huis haalden, hadden in de eerste paar maanden maar weinig reden om het ding aan te zwengelen. Met de heruitgave van de klassieke Nintendo 64-game The Legend of Zelda: Ocarina of Time kan ’s werelds eerste 3D-handheld eindelijk wat vlieguren maken.

Voor wie het gouden tijdperk van de Nintendo 64 in de jaren ’90 gemist heeft: Ocarina of Time is een van de meest gelauwerde games ever. Het eerste driedimensionale avontuur van Peter Pan-lookalike Link zette een nieuwe standaard voor het action-adventure genre. Maar dat was 1998. Hoe komt de game dertien jaar later uit de verf? En, belangrijker nog: is hij ook interessant voor hen die er géén nostalgisch onderbuikgevoel voor koesteren?

De belangrijkste verandering van Ocarina ten aanzien van het origineel is de grafische facelift. Het geheel is minder wazig en loopt soepeler dan het origineel, al is het visuele plaatje in essentie behoorlijk gedateerd. Toch is de sterke sfeer van het spel nog steeds voelbaar. Bovendien maakt de 3D-functie van de 3DS (waarbij je zonder maffe bril middenin de actie zit) alles stukken interessanter. Het effect wordt vooral atmosferisch ingezet: rondvliegende vuurvliegjes, dwarrelende blaadjes – dat werk. En dat komt de sfeer die de game ademt absoluut ten goede.

Daarnaast is de soundtrack, die voor een groot deel verantwoordelijk was voor de ervaring van de game, bijna volledig identiek aan het origineel. Denk aan mooie, orkestwaardige nummers – maar dan door een MIDI-synthesizer gespeeld. Het is een ode aan de game-muziek van weleer, maar een volledig georkestreerde soundtrack had absoluut meerwaarde gehad.

Maar in de eerste en laatste plaats is Zelda vooral nog altijd een heerlijke game om te spelen. De gameplay staat nog steeds als een huis, met een prima besturing, en gevarieerde landschappen en kerkers om doorheen te ploegen. De puzzels zijn uitdagend maar nooit frustrerend moeilijk; voor de gevechten geldt hetzelfde. En wie na het uitspelen nog niet genoeg heeft, kan zich vastbijten in de Master Quest – hetzelfde spel maar dan een stuk moeilijker – en een Boss Rush mode waarin alle eindbazen naar hartenlust aangepakt kunnen worden.

Je zult je 3DS een flink aantal keer moeten opladen voor je door deze klassieker heen bent – en dat is alleen maar mooi. Ocarina of Time is de eerste echte reden om een 3DS in huis te hebben, en heeft de tand des tijds met verve doorstaan.