Recensie: Harry Potter and the Deathly Hallows 2

Een compliment voor regisseur David Yates, maar een nog diepere buiging voor alle medewerkers, betrokken bij de stunts en de special effects van het tweede deel van Harry Potter and the Deathly Hallows. Terwijl de hoeveelheid actie in het eerste deel flink tegenviel, gebeurt in het tweede deel zoveel, dat je de film eigenlijk twee of drie keer moet zien, om alles goed in je op te nemen.

Het verhaal van dit tweede deel gaat direct verder waar deel 1 eindigde, op het moment dat Harry de vrije elf Dobby heeft begraven. Degenen die het eerste deel niet gezien hebben, kunnen dus net zo goed thuisblijven. Potter, Hermelien en Ron moeten vermomd moeten inbreken in de zwaar bewaakte van Goudgrijp omdat daar in de kluis van Bellatrix van Detta een Gruzielement verstopt is. Een en ander gaat niet zo simpel en op en enorme draak ontvluchten ze het pand.

Tijd om bij te komen, krijgen de hoofdrolspelers niet, noch het publiek want het volgende Gruzielement is ergens verstopt op Zweinstein, het gezellige kasteel uit de eerste delen van de filmreeks. Die gezelligheid is ver te zoeken, duisternis omgeeft het kasteel zoals het de hele film vrij duister is.

Bij het kasteel ontstaat een felle strijd tussen goed en kwaad en kunnen de special effects makers echt los gaan. Vuurwerk, standbeelden die tot leven komen, reuzen, een ‘onzichtbare’ beschermingskoepel die over het kasteel wordt getrokken, honderden brokstukken die naam beneden komen, duellen met vuurflitsen, een enorme brand, een ontsnappingstocht op een bezemsteel, alles wordt uit de kast gehaald om het publiek te geven waar het recht op heeft: een goed einde van een spannende reeks.

De puristen klagen erover dat de filmmakers op een aantal punten in hun verhaal zijn afgeweken van het boek. Inderdaad, de verhaallijn van de brand in de Kamer van Hoge Nood is anders dan in het boek en ook de slang van Voldemort wordt nu op een ander moment gedood. De veranderingen hebben echter maar een doel. Nog meer spektakel. De film verveelt geen moment, integendeel. Er had wel een scene ingebouwd mogen worden, waarmee het publiek even op adem kon komen. Gelukkig is er ondanks alle duisternis op de juiste momenten wat tijd voor humor en een filmzoen, zodat er enige kleur in het verhaal ontstaat.

Gezien het magere eerste filmdeel vinden we het nog altijd jammer dat het laatste Harry Potterboek is opgesplitst in twee filmdelen. Maar ja, als je een filmdecennium en boekenserie als regisseur dan met zo’n big bang uitluidt (letterlijk en figuurlijk, van het mooie kasteel blijft weinig meer over), wie neemt het filmproducent Warner Bros  dan nog kwalijk dat ze het succes wat wilden uitmelken.