Recensie: Coldplay, Mylo Xyloto

“Maar wat is er dan mis met Coldplay?”, vroeg ik. Het antwoord van de criticus tegenover me werd uitgesproken met meerdere klemtonen. “Coldplay is zo. Verschrikkelijk. Sáái.”

Natuurlijk had hij gelijk. Maar het is non-kritiek. Op de korrel genomen kun je The Joshua Tree ook saai noemen. The Bends ook. En Born in the U.S.A. De criticus waar ik mee sprak was (en is) fan van Springsteen – en hij zou op de barricades als ik dat laatste tegen hem zou zeggen. Waarom? Omdat ‘saai’ niet het antoniem is van mooi.

Voorspelbaarheid is vaker een pro dan een contra in popmuziek. Dat geldt ook voor teksten – al is het cliché-assortiment van Chris Martin groter dan het ego van zijn muzikale voorganger, Bono. Toch begint Mylo Xyloto als een plaat die verrassend anders klinkt dan de nogal pretentieuze voorganger Viva la Vida or Death and All his Friends of Hoe Langer De Titel Hoe Meer Betekenis Erin Zit.

Het eerste nummer dat voorbij komt, Hurts Like Heaven, doet met zijn ongecompliceerde elektro-beat en flinke tempo nog het meest denken aan Lizstomania van Phoenix. Er is meer van zulk vriendelijk synthesizergeweld te vinden, met dank aan co-producer/co-schrijver Brian Eno. Zo is er het (opmerkelijk saaie) Princess of China, waarvoor ook een coupletje Rihanna uit ‘t schap is getrokken.

Eerste single Paradise waait met bekendere winden mee. Pianocoupletjes, gevolgd door een formulair ‘ooh-ooh’-refrein waar iedereen met een meezingreflex blij van schijnt te worden. Ook aanwezig: de van de kitsch druipende strijkers waar Coldplay steeds meer gebruik van is gaan maken (luister maar eens terug hoe subtiel ze klinken op The Scientist, vergeleken met nu).

Dan zijn er de minimalistische Parachutes-songs voor de dynamische afwisseling, zoals U.F.O. en Up in Flames. Die gevoelige snaar die al zovaak is aangeslagen dat hij is uitgerekt tot het punt waar hij geen geluid meer zou moeten maken. Maar het werkt. En er zijn nummers als Don’t Let it Break Your Heart of Us Against The World, die de luisteraar eraan waarom Coldplay een U2-kopie wordt genoemd. Maar ze werken. Dat klinkt een beetje mat, meneer de recensent. Klopt. Het is ook allemaal niet echt spannend.

Overigens, beste meneer de criticus: Chris Martin schijnt Charlie Brown geschreven te hebben op basis van een concert van Bruce Springsteen. En dat is ook aan de melodie te horen – die tegelijk toch duidelijk een Coldplay-signatuur heeft. Zo zie je maar weer hoe dun de streep is tussen liefde en haat.