Een echte local. Of nou ja, bijna.
Ik ken in het centrum van Londen al aardig de weg. Van Trafalgar Square naar Covent Garden, hup naar Piccadilly Circus en Oxford Street. Daar draai ik mijn hand dus niet voor om. Zodra er vrienden en familie langskomen haal ik de ‘grande Londen tour’ uit de kast, wat steevast “Goh, je weet hier best goed de weg hè” oplevert. Toeristen spreken me aan hoe ze bij de Big Ben of de St. Paul’s Cathedral komen en ik leg het ze haarfijn uit. Dat geeft me dan altijd zo’n ‘gooi je haar over je schouder (denk shampoo reclames) en loop triomfantelijk verder’-gevoel (het was leuk geweest als ik dan haar zou hebben tot over mijn schouders, maar goed, dat denk ik er wel bij).
Het probleem komt zodra ik buiten het centrum ergens heen moet. Mijn eigen huis kan ik echt nog wel vinden, maar in een andere wijk is het vinden van de weg één groot drama. Ik heb nog niet zo’n hippe smartphone waarop dan een blauw stipje aangeeft waar je bent en hoe je op de plaats van bestemming moet komen (ja, zo kan ik het ook). Ik sleep mijn stratenboek mee of print van tevoren de route in Google Maps uit, want dat is zo heerlijk 1.0, weet je wel.
Zo liep ik dus vorig weekend ergens in Noord-Londen. Vanaf het station zou het zo’n tien minuutjes lopen zijn naar het huis van een studiegenoot. Van tevoren allemaal gegooglemapt (ik googlemap, wij googlemappen; weer een nieuw werkwoord), dus dat moest helemaal goedkomen, dacht ik. En toen stond ik daar, want ik was al twee keer verkeerd gelopen. Ter verdediging: het was zo’n klein paadje waar ik doorheen moest en dat was écht niet duidelijk. Ik bedoel: ik kan best redelijk kaart lezen. Vind ik zelf. Ik liep de lokale pizzazaak in of hij het me even kon uitleggen. Het feit dat ik de naam van de straat verkeerd had opgeschreven, hielp uiteraard niet. Geen aanwijzingen, maar met een pizzaflyer op zak, liep ik verder. 40 minuten later sms’te ik in totale wanhoop een vriend die er al was, of hij me alsjeblieft kon helpen, voordat ik in Oxford terecht zou komen.
Uiteindelijk ben ik er dus toch nog gekomen. Bij binnenkomst vroeg mijn studiegenoot of ik het makkelijk had kunnen vinden. Ik heb het antwoord maar achterwege gelaten.
Desiree van der Heiden (22) studeerde van 2008 tot 2011 Communicatie- en Informatiewetenschappen, richting Bedrijfscommunicatie en Digitale Media, aan de UvT. Momenteel volgt ze de Master Digital Media in Londen en blogt zij hierover voor Univers.
