Maatschappelijke werkplekken

De maatschappij, dat ben jij. Nijntje-achtige reclames van de Stichting Irreële Reclame over Teun en Gijs die blij zijn, een bushokje slopen en daarom een leuke dag hebben (ken je hem nog? YouTube!). Of mensen die een werkplek bezet houden om vervolgens de hele dag te gaan Facebooken met de rest van hun maatschappij, of – nog erger – onvindbaar te zijn. 

Wordt die term nog gebruikt, of begin ik echt van de oude garde te geraken? Ik dacht altijd dat klagen een teken van ouderdom was, maar dat doe ik nauwelijks. Nog zo’n eigenschap die ik nog niet in mezelf terugzie: eindeloos afdwalen en praten over vroeger, toen scripties nog op typemachines werden gemaakt en onderzoek nog niet verzonnen werd maar gedaan. Ik dwaal af.

“De maatschappij, dat ben jij” is verkeerd geïnterpreteerd. Ik ben de maatschappij? Mooi, dan scheurt de maatschappij met de auto door woonwijken en geeft ze lastige buren aan op een website. De maatschappij spreekt immers geen Pools, dus de buurman aanspreken heeft geen zin. De maatschappij is ziek, zwak en misselijk. Maatschappijn.

Daarom probeert de overheid de maatschappij – opnieuw – beter temaken. Verloedering is geen probleem, maar het gaat om de wil er iets aan te doen. “Veiligheid heb je zelf in de hand”, maar de maatschappij probeert haar handen er vanaf te houden. Wijzen, dat kan wel. Vanaf je voortuin jemiddelvinger opsteken naar iemand die door de wijk scheurt. “De maatschappij, dat ben jij,” zegt de Nederlander nu ineens met een wijzend vingertje.

Maar wie is nu de maatschappij, en wie heeft het in de hand? Wij studenten die klagen dat alle computers weer eens onbeheerd bezet zijn, maar de computer niet resetten of de te spullen in een onbewaakt moment de tafel afschuiven?  Of zij (is ‘hun’ al de nieuw spelling?) de computerkapers die ’s morgens vroeg spullen neerleggen, ‘caffeine.exe’ opstarten en vervolgens de hele dag onvindbaar zijn?

De maatschappijnlijke waarheid, dat zijn wij. Ik heb een voorstel: als de maatschappelijke minder socialen nu eerst eens naar zichzelf kijken en geen computers bezethouden, dan mogen de werkplekzoekende studenten gaanwijzen naar onbeheerd geblokkeerde pc’s en deze vervolgens hardhandig deblokkeren. En de inhoud van de tas is voor de eerlijke werkplekvinder. Maatschappelijk voorstel toch?

Michael Doove (24) is student Communicatie- en Informatiewetenschappen, schrijftutor bij het Scriptorium, en blogt voor Univers.

_Advertentie.