Vriendjespolitiek

Lieve KUT-student,

Mensen vragen me wel eens: “Louis, hoe komt het toch dat je zo ontzettend succesvol bent.” Iedereen weet, succes heeft vele vaders, maar bij mij is die permanente toestand van geslaagd zijn, die golf van gigantisch grote megasuccessen terug te voeren tot één ding: nepotisme.

Neem nou deze tekst. Ik krijg poen om jou te informeren over mijn wilde avonturen in de Oekraïne tijdens de wedstrijden van onze jongens. De Katholieke Universiteit Tilburg geeft me pegels, een auto met chauffeur en tegoedbonnen voor Oekraïense prostituees in ruil voor een paar niveauloze stukjes, bij elkaar geschreven op het toilet van de nachttrein van Zandvoort naar Kijkduin, of het Oekraïense equivalent van die verbinding als er zo’n verbinding zou zijn: zand in je bilnaad, een roodverbrande kop en een kater aan de horizon. Spreek ik Oekraïens? Of Russisch? Begrijp ik meer van de geschiedenis, van de sociaal-culturele ontwikkeling van de Oekraïne of van wat dan ook dan de gemiddelde voetballer van Oranje? Kan ik twee woorden achter elkaar schrijven zonder te zondigen tegen de goede smaak of spellingsregels?

Het voorspelbare antwoord op al deze vragen is nee.

Maar ik ken jullie hoofdredactrice. Dikke mik. Twee handen op een buik. ’s Avonds hangen we over de heg en bespreken, ieder in zijn eigen tuin, de toestand van de wereld.

Ik kan niks, maar ben wel een vriendje van. De volgende keer wanneer je je afvraagt waar je collegegeld eigenlijk naartoe gaat, denk dan aan mij en mijn tegoedbonnen.

Louis Tils blogt vanuit de Oekraïne voor Univers over het EK Voetbal.