De hel van Charkov
Zit in je hoofd. Volwassen mannen huilden, vrouwen trokken hun haren uit en besloten werd om de Deense Dog bij eerstvolgende gelegenheid in te laten slapen, met behulp van mosterdgas. Het was niet fraai. Na de verloren wedstrijd namen Alexander en Genna ons mee voor een paar therapeutische glazen bier. De avond beleefde een hoogtepunt tijdens de karaoke. De tekst van Russische gouden hits gleed voorbij op een achtergrond van broedende kangoeroes, wuivende zeesterren en een half uur lang ontdek je plekje over Wenen.
En wenen deed mijn hart. En mijn oud hollandsche ziel.
Er waren mensen die konden zingen. En er waren mensen die niet konden zingen, maar dat toch deden. Oekraïners zingen graag en veel, zet ze rond een kampvuur of een fles en ze trekken van leer. Het is altijd mooi om te horen en mee te maken en hun repertoire is verbazingwekkend uitgebreid. Van karaoke houd ik me altijd verre, maar er zijn van die avonden, dan maakt het allemaal niks meer uit.
Tussen de bedrijven door bespraken we het leven zelve, Alexander en Genna zijn beide afgestudeerde kernfysici, maar helemaal niet zo contactgestoord als je zou denken, alleen verdwalen ze regelmatig in de metro van Charkov. Allebei willen ze het liefste weg uit de Oekraïne, naar een land waar een wetenschapper een eerlijke boterham kan verdienen, het liefst de Verenigde Staten. Daar verdien je als nucleaire natuurkundige namelijk 18 keer zo veel als hier, in West-Europa maar 10.
Louis Tils is sociaal geograaf en voetballiefhebber. Hij blogt vanuit de Oekraine.
