Geen geel-blauwe vlaggetjes
Mensen vragen me wel eens: Louis, wat zie je nou niet in Oekraine? Wat Pik en ik dus niet zien zijn straten met geel-blauwe vlaggetjes. Kroegen waar mensen met de benen buiten hangen om een glimp van het scherm op te vangen. Of mensen die alleen maar over voetbal willen praten en ellenlang vertellen over de winkelpatronen van voetballersvrouwen.
Van Charkov zijn we via Simferopol naar Bakshishkaraj gegaan, daarna naar Sevastopol en vandaar naar Balaklava. Zoals Pik zegt: “Als je toch al ergens bent, kun je net zo goed nog ergens naar toe gaan.” We zijn natuurlijk in de Russischtalige Oekraine op pad en misschien is het in het westelijk deel anders, maar de reacties op het EK en de eigen ploeg zijn lauw. Of de mensen die we ontmoeten identificeren zich als Rus, of hebben totaal geen interesse in voetbal.
Wanhopig op zoek naar sfeerbeelden van voetbalgekke Oekraieners kwamen we gisteren in Balaklava aan. We zagen in het park een groep mensen voor een groot scherm. Jongeren waren samengeschoold om hun elftal aan te moedigen. Degenen die aan kwamen lopen met de nationale kleuren op hun wang werden goedmoedig uitgejouwd, maar in de loop van de wedstrijd kantelde de sceptische stemming drastisch. Er werd gedanst, er werd gescandeerd en gejuigd.
Het verwachtingspatroon voor de nationale ploeg was zo laag dat de verrassing en de vreugde tijdens de wedstrijd des te groter waren. Tot diep in de nacht toeterende auto’s en schorgeschreeuwe mannen op straat. Wie weet, gaat het EK nog leven.
Louis Tils is sociaal geograaf en voetballiefhebber. Hij blogt vanuit de Oekraine.
