Recensie: The Dark Knight rises
In 2005 veroverde de film Batman Begins de bioscopen. Het begin van een trilogie, duister, eng, grimmig van toon. Het verhaal over de jonge Bruce Wayne en zijn ontwikkeling tot Batman werd in het eerste deel tot in detail verteld.
Een verhaal dat miljoenen Batmanfans uit hun hoofd kennen. Maar door de donkere toon verveelde de film geen moment. Integendeel: met zijn versie van de menselijke, door emoties verscheurde Batman won regisseur Christopher Nolan de harten van miljoenen fans. Want nadat regisseur Joel Schumacher het genre leek te hebben doorgemaakt in het slechte Batman Forever (1995) en het nog veel triestere Batman and Robin (1997) was het hoog tijd opnieuw te beginnen. Ook deel twee van de triologie (The Dark Knight) was indrukwekkend, vooral door de puike acteerprestatie van Heath Ledger als The Joker.
Met hoge verwachtingen gingen we dan ook naar de bioscoop voor deel 3, The Dark Knight Rises. De film speelt zich opnieuw af in Gotham, acht jaar nadat The Dark Knight eindigde. Batman/Bruce Wayne loopt nog steeds mank na zijn val in deel 2 en heeft de schuld van de dood van Harvey Dent op zich genomen. Hij heeft zijn vleermuizenkostuum in de kast gehangen en leeft als kluizenaar in zijn Mansion. Door de Harvey Dent wet lijkt criminaliteit niet meer te bestaan, maar (letterlijk) ondergronds werken criminelen aan een nieuw plan. Hoog tijd dus op de Batsuit weer aan te trekken en het op te nemen tegen crimineel Bane.
Vergeleken met de eerste twee delen komt de film wat moeizaam op gang. Althans, in iedere scene spat de actie je tegemoet en met een vliegende versie van de Batmobiel, een gigantische knokpartij en flinke ontploffingen pakt Nolan flink uit, maar emotioneel pakt de film niet.
Selina Kyle/Catwomen komt even om de hoek kijken, Alfred Pennyworth verlaat het landgoed, Lucius Fox en politieagent John Blake komen in het nauw, maar het doet ons weinig. We kunnen ons niet inleven met de hoofdpersonen, die te vluchtig even in beeld komen en dan weer verdwijnen. Misschien komt het doordat we niet echt bang zijn van de schurk. Bane is nu eenmaal lang zo eng niet als The Joker ooit was. Pas als Batman het in een directe confrontatie opneemt tegen Bane komt de film echt tot leven en is Nolan op zijn best.
Qua actie verdient The Dark Knight rises een vette tien. De scenes zijn niet allemaal even realistisch, maar ja, het is de verfilming van een comic. Qua emotie was er meer mogelijk geweest. Zeker met het indrukwekkende deel 1 en briljante deel 2 in het achterhoofd blijven we met een vervelend gevoel zitten. Wie snel stijgt kan hard vallen. Ook als je Batman bent.
