Proefschrift: hongerstaking gevangenen toestaan

Wilsbekwame gedetineerden hebben het recht om in hongerstaking te gaan en daarbij is geen gedwongen interventie toegestaan. Het recht op zelfbeschikking is belangrijker dan de plicht van de gevangenisdirectie om medische zorg te verlenen. Dwangvoeding mag wel, maar alleen na tussenkomst van de rechter

Dat concludeert Pauline Jacobs in haar proefschrift ‘recht op zelfbeschikking versus recht op interventie’.

Een hongerstaking wordt veelal gebruikt door personen die zich bevinden in een machteloze positie. Bij de vraag naar de (on)mogelijkheid van de toepassing van dwangvoeding ontstaat een dilemma tussen het recht op zelfbeschikking van de gedetineerde enerzijds en anderzijds de verantwoordelijkheid van de Staat en medische hulpverleners voor de gezondheid van de hongerstaker en andere belangen die pleiten vóór interventie.

Jacobs conclusie luidt dat wilsbekwame gedetineerden het recht hebben om in hongerstaking te gaan, waarbij geen gedwongen interventie toegestaan is. Dat is niet toegestaan wanneer er sprake is van een informed refusal aan de zijde van de gedetineerde hongerstaker, evenmin als dit is toegestaan bij niet-gedetineerden. De beslissing tot voedselweigering door een wilsonbekwaam persoon kan onder omstandigheden doorbroken worden. Dit is het geval wanneer zwaarwegende belangen nopen tot het in leven houden van de voorlopig gehechte hongerstaker totdat het eindoordeel in zijn zaak is bereikt, maar alleen na voorgaande rechterlijke toestemming hiertoe.