Recensie: De Notenkraker
De Notenkraker duurde in Theaters Tilburg iets langer dan gepland. Het publiek had het laatste woord. Zij besloot en masse de voorstelling met vijf minuten te laten uitlopen door niet te stoppen met applaudisseren. Het publiek voelde zich één met de dansers en met het verhaal, dat zich afspeelt op kerstavond.
Zo tegen de feestdagen is het gevoel van gebroederlijkheid en liefde misschien wat groter dan de rest van het jaar. In Amerika zijn ouders blij zijn dat ze hun kinderen bij zich hebben, in Nederland spreken we vooral over respect en tegelijkertijd over de deportatie van Marokkanen en Somaliërs. Wat een hypocriete wereld. Misschien zijn we over een aantal dagen als mensheid uitgestorven en hadden de Maya’s het al die tijd aan het rechte eind. De Notenkraker zorgt in ieder geval voor een sfeer van compassie met de medemens.
Het kennen van het verhaal van De Notenkraker is een stukje goede opvoeding. Voor de onverlaten: De Notenkraker is een balletsprookje uit 1892 op muziek van Tsjaikovski. De Duitser Ernst Hoffmann schreef in 1816 het verhaal: Op kerstavond krijgt Clara Staalboom van haar stiefvader een notenkrakerspop die verandert in een knappe prins. De rest van het verhaal mag je zelf uitvogelen. Clara vond gisteravond in ieder geval haar liefde, maar werd weer wakker in de ‘realiteit’.
De Notenkraker werd uitgevoerd door het Ballet van de Staatsopera van Tatarstan. In de aankondiging werd het omschreven als een samenkomst van spectaculaire pas de deux, een exotische Spaanse dans, de bloemenwals en tientallen adembenemende solo’s. Niet alleen van de dansers, maar ook van de muzikanten in de orkestbak.
Niets was minder waar. De hoofddansers waren goed gecast, zowel hun uiterlijk als danskwaliteiten waren uitmuntend. Ze zorgden voor glansvolle optredens die de show ‘maakte’. De overige dansers lieten zo nu en dan een steekje vallen. Een handje hier en daar niet afgemaakt, een been niet hoog genoeg, van dat soort. De ‘orkestbak’ werd goed geleid door de dirigent. Zijn muzikanten speelden strak en geheel in samenhang met de dansers. Een dans in combinatie met een solo van een harp was rustgevend, iets te.
Voor de pauze was de eerste pas de deux bijna in de soep gelopen als de onbedoelde lichte tackle van de prins op Clara een hardere was geweest. De professionaliteit straalde af van de dansers. Onverstoord dansten ze door. Na de pauze was het tijd voor de langere solo’s, voor de bekende muziekuitvoeringen van Tsjaikovski, voor het wakker maken van Clara … en van het jonge balletmeisje voor me dat in haar stoel in slaap was gevallen.
Gezien op 18 december 2012 in Theaters Tilburg.
