Recensie: Django Unchained

Hollywood wordt ook wel de dream factory genoemd. In zijn nieuwste film Django Unchained verbeeldt Quentin Tarantino de zoete droom van een slaaf die wraak neemt op zijn onderdrukkers. Het resultaat is een voorspelbare en flauwe film.

Slachtoffers van de geschiedenis die zich wreken, dat is een fantasie waar Tarantino wel raad mee weet.  In Inglorious Basterds liet Tarantino een joodse vrouw een bioscoop vol nazi’s uitmoorden. Nu is het tijd voor de slaaf om wraak te nemen. Dus verplaatsen we ons in Django Unchained naar het Amerika van 1858. En zien we hoe de slaaf Django samen met de charmante premiejager King Schultz zijn vrouw gaat bevrijden uit de tengels van een gemene plantage-eigenaar.

Wie nu denkt dat Tarantino een geëngageerd filmmaker is geworden heeft het goed mis. Django Unchained heeft geen maatschappijkritische boodschap, of het moet zoiets zijn als: “Ja, die slavendrijvers van vroeger, dat waren dus echt geen frisse figuren.” Maar goed, dat is zo ongeveer hetzelfde als beweren dat je beter geen vork in je neus kan rammen – wie zal je tegenspreken?

Tarantino is en blijft natuurlijk gewoon een überstilist, die het liefst b-genres uit de filmgeschiedenis in een nieuw en cool jasje steekt. Tarantino verwijst nooit naar de realiteit, hij verwijst alleen maar naar andere films en filmgenres. In het geval van Django Unchained zijn dat de Western en de Blaxploitation. Niks nieuws onder de zon dus, en dat is nu precies het probleem met Django Unchained. Want de formule van veel geweld + veel slow motion + veel filmverwijzingen gekoppeld aan de typische Tarantino-soundtrack, die kennen we nu wel. Bovendien ontbreekt het de film aan scherpe dialogen, ooit de kracht van Tarantino. Iedereen kent de discussie over voetmassages uit Pulp Fiction nog. Geen enkele zin uit Django Unchained is echter de moeite van het onthouden waard.

Komt nog bij dat het kreng bijna drie uur duurt. Wat echt veel te lang is. Het script zwalkt, scènes worden onnodig lang uitgemolken. Geregeld verslapt de spanningsboog als een penis die een Nieuwjaarsduik maakt. Die lange duur is wel tekenend voor de nieuwe ambitie van Tarantino. Met Django Unchained wil hij tot het establishment van Hollywood toetreden. En dat is jammer, want ooit was Tarantino een baanbrekende en provocerende filmmaker. Met Django Unchained maakt hij een voorspelbare en nogal flauwe film, een Hollywood-droom om snel te vergeten.