Recensie: Open les Rataplan

Donderdagavond, open les van Rataplan. Van wie? Van Rataplan! Je weet wel, die theatervereniging die elke donderdagavond oefent in Esplanade. Een groep van ongeveer twintig mensen, studenten en afgestudeerden, gaat dan met elkaar in de weer met theater. Ze doen aan improvisatieshows in heel Nederland, geven workshops en willen graag wat meer leden. Elke laatste donderdag van de maand geven ze een voorstelling voor open publiek, in de Blackbox.

De open les gaat van start. ‘Hoe heet jij?’, wordt er door de docente van de avond aan me gevraagd. ‘Ik ben Tim, van Univers.’  ‘Tim komt hier voor Univers, hij komt alleen even kijken hoe het hier gaat’, word ik geholpen door de voorzitster. Ik ben een schrijver, geen prater of performer. Dat wordt me tijdens de eerste oefening van de open les al meteen duidelijk. En dan stellen de groepsleden zich alleen maar voor, door een beweging en een zinnetje. Ik ben blij dat ik plaats heb genomen op de tribune. De tweede oefening is een soort van chant waarbij de groep wederom in een kring staat en van voor naar achter beweegt en weer terug. Ieder groepslid zegt een woord dat verband heeft met het woord wat de buurman/-vrouw daarvoor gezegd heeft. Opvallend is dat de twee vrienden, die wat later kwamen binnenvallen, een soort van penisnijd vertoonden naar elkaar. Tja,maar niet te lang over nadenken.

Het mooie aan de twee oefeningen is de uitleg naderhand, van de docente. Als groep op en neer bewegen en woorden verzinnen die met elkaar te maken hebben, zorgt voor eenheid. Je zorgt ervoor dat je open staat voor de ander en niet blokkeert. Theater is dus niet alleen maar leuk doen, het is inspelen op hetgeen wat je krijgt en het accepteren. Om het vervolgens weer door te geven.

Na de twee oefeningen word ik naar boven gebracht, naar de vaste groep, de gevorderden neem ik aan. Bij binnenkomst zijn ze een potje trefbal aan het doen. Zonder bal. De winnaars zijn blij, maar worden door de verliezende partij uitgemaakt voor valsspelers. Tja, ook zonder bal is het inlevingsvermogen goed te zien. Bij het zien van de tweede oefening ben ik getuige van een aantal tweetallen die door naar elkaar te kijken de acte de présence van de ander in zich opnemen. De docent laat de personen van de tweetallen omdraaien en geeft ieder de opdracht een aantal dingen aan zijn of haar uiterlijk te veranderen. Broekspijpen worden omgeslagen, veters in schoenen gedaan, knopen ontknoopt of geknoopt, oorbellen in of uit gedaan, ga zo maar door. Vervolgens moet ieder zeggen wat er veranderd is aan de ander.

De laatst oefening die ik heb gezien was een echte improvisatie. De opdracht was een speech geven over een onderwerp en tegelijkertijd had de spreker last van een fysiek ongemak. De eerste speech speelde zich op het Nationale Breidag congres af, de pijn was een exploderende appendix. De jongen met radiostem beet de spits af, daarna volgde een jongen die speechte over tienermeisjes en zelf last had van schaamluis. De derde jongen gaf uitleg over de Stelling van Pythagoras, waarbij hij nogal last had van winderigheid. Opvallend genoeg was de jongen met beestjes in zijn kruis de persoon die ook de meeste scheten liet. Als laatste kwam het meisje dat zich voorstelde als Jolanthe Drap van Greenpeace die in haar emotionele rede de Japanners toch echt opriep te stoppen met het stoppen van het harpoeneren van die majestueuze walvissen. Ondertussen had ze een droge mond. Ze had zich zo goed ingeleefd dat ze naderhand ook echt een slokje water moest.

[slideshow id=74]