Taalstrijd

Het was zondag. En de dag deed zijn naam eer aan – eindelijk een vriendelijk zonnetje en een redelijk aangename temperatuur, na al die weken, nee maanden, vol ontberingen en temperaturen rond het diepvriespunt. Wij zaten op een terras, met een glaasje wijn, en spraken over luchthartige zaken zoals hypotheekrenteaftrek, overlijdensverzekeringen en rolstoelbasketbal. Naast ons kwam een volks gezin te zitten, bestaande uit een vader, een moeder en twee dochters die er uitzagen als minimaal achttienjarigen, dus waarschijnlijk omstreeks vijftien jaar oud waren. Ook hun moeder had getracht er als een achttienjarige uit te zien, maar die zat gelukkig met haar rug naar ons toe. De vaderfiguur had het al jaren geleden opgegeven om er hoe dan ook uit te zien. De gezinsleden converseerden op een luide en indringende toon met elkaar, zoals zulke volkse lieden gewoon zijn te doen. Na enige tijd – circa tien minuten – ging hun conversatie over in een woordenwisseling, die al snel, na het verstrijken van slechts enkele seconden tijds, overging in een gezellige gezinsruzie. Een der dochters schreeuwde iets onheus tegen haar moeder, maar haar tongval maakte het ons onmogelijk om de precieze inhoud van het geschreeuwde te kunnen vaststellen. Haar moeder schreeuwde in redelijk verstaanbaar Nederlands terug: “Ge roept mar zo hard ge kunt, ik ken toch harder roepen als jou!”. Ik ben toen opgestaan, heb mijn hand op de moederlijke schouder gelegd en gezegd dat zij een voorbeeldfunctie ten aanzien van haar dochters moest vervullen. En dat zij dus had moeten zeggen: ik kan harder roepen dan jij. Dit was misschien toch niet zo’n goed idee geweest, vonden de mensen van de EHBO.