‘Turkse demonstraties niet gericht tegen de regering’

Meltem Daysal, professor aan de universiteit van Tilburg, is emotioneel betrokken bij de demonstranten in Turkije. Graag had ze gezien dat de universiteit een statement maakte tegen het politiegeweld in haar geboorteland. “Ik wil graag dat mensen goed worden geïnformeerd over de situatie.” Het is vanuit de universiteit moeilijk om uitspraken te doen over de politieke situatie in een ander land.

“Ik was niet verrast dat grote organisaties geen micropolitiek standpunt willen innemen. De demonstraties zijn niet gericht tegen de Turkse regering. Deze mensen vertellen andere mensen ook om kalm en vreedzaam te blijven. De regering zorgt voor verdeeldheid, terwijl ze het volk zouden moeten verenigen.”

Sinds het begin van de opstand protesteren de Turken dagelijks tegen het strikte regeringsbeleid van premier Erdogan. De nieuwe bouwplannen over een winkelcentrum op de plek van het Gezi park waren voor veel Turken een reden om de straat op te gaan. Een vreedzame demonstratiebijeenkomst in het park van Istanbul ontaarde in extreem geweld waarbij drie doden vielen. Hierbij maakten de autoriteiten gebruik van traangas, vuurwapens, helikopters en fysiek geweld.

De Turkse professor maakt veel gebruik van internet om de ontwikkelingen van haar familie en vrienden te volgen. Hierdoor slaapt ze de laatste dagen maar drie uur per nacht. Bekenden van Daysal wonen in de buurt van het Gezi Park. Tijdens de opstanden blijft Daysals 73-jarige moeder binnenskamers, omdat ze last heeft van het traangas wat de politie inzet. Bovendien neemt het geweld ’s nachts toe in Turkije. Een professor aan de Universiteit Economie in Besiktas verloor onlangs zijn oog door de ontploffing van een traangasgranaat. Daysal leest ook veel over deze incidenten op Facebook. ”De politie bedreigde onlangs een meisje met verkrachting als ze haar mond niet hield.”

Met de opzet van een online petitie hoopt Daysal dat de Turkse inwoners het recht krijgen om te demonstreren en hun mening te uiten. Daysal heeft erover nagedacht om naar Turkije te gaan. “Ik heb besloten om niet te gaan. Ik voel me hier nog wel schuldig en rot over, maar ik hoop op deze manier de zichtbaarheid van het probleem internationaal te vergroten.”