Recensie: World War Z
World War Z is niet de allerbeste film ooit gemaakt, maar wel vermakelijk. Het verhaal speelt zich af in een wereld waarin het mogelijk is dat mensen veranderen in zombies. Het is een trend in Hollywood blijkbaar.
Naast de irritante vampierenfilms met acteurs die in het dagelijks leven ook het bed deelden totdat het vrouwtje zich liet nemen door een getrouwde man, de superheldenfilms, fantasy en scifi, het gebruikelijke vrouwengejank en de testosterongebral films, zijn er dus ook de zombiefilms. Het apocalyptische geneuzel is hip en dat mogen we tot in de treurnis meemaken. Of je vindt het helemaal geweldig, zoals ik.
Het verhaal van World War Z is samen te vatten in een aantal regels. De film begint zoals gewoonlijk in een normale wereld waarin alles hosanna is. Een wereld met een typisch blank Amerikaans gezin woonachtig in een buitenwijk. Totdat er oproer is waarna duidelijk wordt dat er mensen zijn die getransformeerd zijn in de ondoden, oftewel in zombies. De hoofdrolspeler wordt vervolgens de held van de film. De film heeft natuurlijk weer een typisch Disney-einde.
Brad Pitt (Gary Lane) vertolkt de hoofdrol in World War Z. Hij is de redder des mensen, een heldenrol waarin hij graag kruipt. Met zijn typische maniertjes zorgt hij er in deze film weer voor dat ik met een dubbel gevoel naar een film aan het kijken was. Zo in de trant van ‘moet ik nu lachen of bang zijn als hij probeert te acteren bang te zijn?’, om vervolgens keihard in een lach te schieten omdat het gewoon belabberd is wat de natte droom van veel vrouwelijke dertigers in hun tienerjaren op het scherm tentoonspreidt. Maar dat weet je als je naar een film met Pitt gaat.
Zo nu en dan een druppeltje Tabasco in z’n ogen zou misschien helpen om die emotieloze ogen van ‘m waterig te laten maken. Misschien is het mijn vertroebelde blik maar ik vind Pitt altijd wat lafjes en gemiddeld. Tegenspeelster Mireille Enos (Karen Lane) heeft eigenlijk maar een kleine rol. Ze wordt op een schip gedumpt met ‘haar’ kinderen en dat was het wel. Pitt komt er in Israël achter dat de zombies niks moeten hebben van bepaalde mensen. Samen met Sergen (Daniella Kertesz) ontvlucht Lane (Pitt) het land en vliegt richting een kliniek in Cardiff. Het vliegtuig stort neer en uiteraard zijn Lane en Sergen de enige overlevenden. Het komt allemaal iets te toevallig over, maar misschien is dat gewoon Hollywood. De stalen paal die Lane doorspiest zou in het echte leven toch wat minder aantrekkelijk zijn dan dat de film doet geloven lijkt me. Na een paar dagen in de kliniek wordt hij wakker en zorgt hij ervoor dat zijn theorie bevestigd wordt.
Het zou unfair zijn om die te verklappen. Wat ik heel grappig vond was het tandenklapperend acteerwerk van één van de Cardiff-zombies, anderen vonden dit juist eng. Anderen vonden de hele film een aaneenschakeling van schrikmomenten. Het meisje wat voor me zat heeft ongeveer de hele film met haar handen voor haar gezicht tegen haar vriendje gedrukt gezeten. Ik vraag me nog steeds af of ze het echt eng vond of dat ze iets anders aan het doen was…
