Recensie: GTA V

Altijd al eens een gepensioneerde bankrover willen zijn? Of lijkt het je juist leuk om in de huid van een gestoorde repo-man (deurwaarder) te kruipen? Beter nog: speel als een drugsverslaafde ex-militair die zijn tijd in de woestijn doorbrengt met meth maken. Keuzes genoeg in de nieuwe GTA V.

Je kunt er de laatste weken niet omheen. Grand Theft Auto V is eindelijk uit, het wachten is voorbij en de tijd van genieten is gekomen. Tenminste, als we de compleet hysterische en lyrische community moeten geloven.
Persoonlijk heb ik de charme van het rondtouren in hippe auto’s, achtervolgd door de politie nooit zo begrepen. En het versieren van een hoertje, om haar vervolgens keihard dood te stompen zodat je je geld terugkrijgt vond ik toch altijd minder hilarisch dan mijn medespelers. Toch kan ook ik er niet omheen dat deze nieuwste toevoeging aan het GTA rijtje meer doet dan enige van zijn voorgangers. GTA V is vernieuwend, verrassend en toch heerlijk herkenbaar voor de trouwe fans.

De spelwereld is gigantisch en gevuld met de kleine details die zelfs de meest geharde gamer tot een glimlach kunnen verleiden. GTA V maakt het ontzettend makkelijk om al je morele standaarden de deur te wijzen. Nadeel van de gigantische wereld: het spel vergt het uiterste van je console (of pc) en je framerates zullen af en toe wel een dipje krijgen. Toch is het een applausje waard, want voor een wereld die zo groot, uitgebreid en gedetailleerd is kom je maar weinig bugs tegen.

Er is voor ieder wat wils, want producent Rockstar komt in GTA V met maar liefst drie foute kerels die je kunt spelen. Trevor, Franklin en Michael hebben ieder hun eigen trekjes en criminele voorkeuren maar worden toch samengebracht in een verhaallijn die alle kanten op kan (en gaat). Je zit niet vast aan een van de heren, maar bent vrij om tussen missies te switchen tussen de gangster die je wilt spelen. En dat is wel zo leuk, want dan zie je het ‘stadje’ ook meteen op andere manieren.

Helaas zijn, zoals altijd in GTA, de vrouwen weer afgetekend als de hersenloze en op seks beluste ontrouwe vrouwen. Blijkbaar zijn ze alleen goed om de stoute jongetjes een extra verzetje te spelen, want een rol van belang is voor de vrouwen absoluut niet weggelegd. Het verhaal zelf, hoe bizar (en anti-vrouw) het soms ook is, sleept je mee en houdt de aandacht constant vast. Je scheurt je niet zomaar los van de hoofdlijnen, al biedt het spel er genoeg mogelijkheid voor. De wereld is immens, en er is buiten de hoofdmissies zo veel te doen dat het je toch heel wat vrije tijd gaat kosten om alle content te ontdekken.

Gelukkig komt het in GTA V dus niet meer alleen aan op het oppikken van gewillige vrouwtjes en het in elkaar beuken van onschuldige bijstanders (al is dat soort mindless geweld nog steeds mogelijk en alom aangemoedigd). Alles sluit op elkaar aan, want het geld dat je verdient kun je weer gebruiken om je wapens, je auto’s of jezelf te upgraden (zodat het nog makkelijker wordt om de buurman neer te knuppelen).

De basis is onmiskenbaar GTA, de wereld is gigantisch uitgebreid en het verhaal ronduit verslavend. Zelfs ik, als anti-GTA-er heb moeten toegeven dat Rockstar hier een pareltje heeft afgeleverd dat met recht de gamingwereld al weken op zijn kop zet. Dus kun jij verder kijken dan de standaard stereotypes en ben je wel in voor een avondje zinloos geweld? Spelen dan.