Recensie: Karin Bruers – Waar was ik?

‘Zullen we van jouw pielemans een statige Eiffeltoren maken?’ Het is een van de zinnen uit een heuse seksscène die Karin Bruers ons tijdens haar show ‘Waar was ik?’ voorschotelt. Niet alleen de enige tienjarige in de zaal verlaat aan het eind van de avond het theater dan ook met rode oortjes.

Net als bij de première van Flashdance afgelopen zondag ben ik vroeg in het theater. Wel zijn er twee opvallende verschillen: ik draag geen galajurk en de gasten komen niet pas vijf minuten voor aanvang op hun gemakje binnenlopen. De foyer is al bomvol als ik me een weg baan door de mensenmassa om mijn jas bij de garderobe achter te laten. Het publiek heeft er duidelijk zin in.

Onder begeleiding van ‘What a beautiful noise’ van de one and only Neil Diamond zoeken mensen naar hun stoel. Af en toe gaat er ergens een hand de lucht in om enthousiast te zwaaien naar bekenden. Het publiek blijkt divers, zowel qua leeftijd als kledingkeuze. Mijn aandacht wordt gelijk naar het podium getrokken. Aan de linkerkant staat een manshoge stenen vaas met enorme witte bloemen. Rechts valt een groot wit doek naar beneden dat als bioscoopscherm zal dienen, zo ondervind ik gedurende de voorstelling. Voor het doek staat een comfortabel ogende witte stoel met dito kleur bijzettafel met daarop een glas water. Deze wordt tijdens de voorstelling echter niet eenmaal aangeraakt.

Bruers begint de voorstelling met een uitgebreide instructie over haar boekje ‘Stella’s afscheid’. De eerste rij ontvangt een exemplaar met handtekening vanwege hun moed om niet veilig achterin te gaan zitten. De rest van het publiek kan er na afloop eentje bij de garderobe ophalen.

Gedurende de show wordt duidelijk dat Bruers en ik het een en ander gemeen hebben. De voorliefde voor zelfspot, pianomuziek en jawel, l’amour. Al heette haar Fransman Antoine, die van mij Jean-Pierre. Ja, echt waar.

Aan de hand van een verhaal over een vrouw die in coma ligt, leidt Bruers ons door de avond. Een mooi extraatje is haar vertolking van het prachtige ‘La Vie en Rose’, een naar mijn bescheiden mening legendarisch nummer. Ook de ode aan haar recent overleden pianist John wordt door het publiek erg gewaardeerd.

De show is vermakelijk, bij vlagen zelfs briljant, maar soms toch net niet scherp genoeg. De hoop om na de voorstelling met buikpijn van het lachen de zaal uit te lopen, blijft uit. Het publiek blijkt die mening te delen. Hoewel er regelmatig lachsalvo’s door de zaal klinken en Bruers aan het eind van de show een warm applaus in ontvangst mag nemen, vang ik toch ook sporen van kritiek op onder mijn medebezoekers. ‘De vorige keer was ze veel gevatter.’ Tjah, cabaret blijft toch ook een gevalletje persoonlijke smaak.

Eenmaal weer buiten ga ik op mijn gemakje terug naar huis. Terwijl de regen zachtjes neerdaalt, fiets ik neuriënd over straat. Pas als ik mijn fiets met de nodige klunzigheid in de stalling weet te parkeren, valt het me op welk liedje het is. C’est lui pour moi, moi pour lui, dans le vie. Il me l’a dit, l’a juré pour la vie.