Kruidvat altijd verrassend

Op een druilerige zaterdagmiddag, uitgeput na een hele middag winkelen, moesten we ook nog naar het Kruidvat. We worstelden ons door de veel te nauwe gangetjes vol met kartonnen dozen, boze moeders met huilende kinderen, boze kinderen met huilende moeders, en in de weg lopend personeel met huiduitslag.

Na een hoop geduw, krachttermen en lichte gewelddadigheden hadden we onze producten te pakken en stonden we eindelijk in de rij bij de kassa. De kassajuffrouw was net bezig enkele bejaarden die het hadden gewaagd een vraag te stellen over de mooie cadeaus die ze konden krijgen met hun spaarpas volledig het duister in te sturen. De verwijzing naar de site van het Kruidvat, het aanklikken van een bepaalde link, het invoeren van codes en het verrichten van verdere onzinnige handelingen stemden de beide oudjes erg droevig en onzeker. Hun vraag of er misschien ook een folder was waarin de begeerde cadeaus stonden afgebeeld, werd door de kassajuffrouw niet begrepen. Toen waren wij aan de beurt. We legden onze buit op de toonbank, zijnde een voordeelpak met vier flessen shampoo, een grote doos tissues, een maxiverpakking papieren zakdoekjes, enkele tubes tandpasta en andere noodzakelijkheden. “Moet ik er een zakje omheen doen?” vroeg de ijzig glimlachende medewerkster. Ja, natuurlijk, hoe moeten we alles anders vervoeren, dacht ik, maar ik hield me in en antwoordde dat ik dat wel op prijs zou stellen. “Maar het past allemaal niet in één zakje, hoor”, waarschuwde de medewerkster, die zich kennelijk zo betrokken mogelijk wilde opstellen. “Dan doet u er toch gewoon twee zakjes omheen”,  adviseerde ik haar, terwijl ik haar glimlach probeerde te kopiëren. “Dat mag niet, mijnheer, we mogen maar één zakje per klant geven”, was het antwoord. “Maar wij zijn met zijn tweeën”, protesteerde ik. Helaas, zij kon het ook niet helpen, toch golden wij maar als één klant, dus mocht zij ook maar één plastic zakje aan ons geven. Daarop hebben mijn vrouw en ik ons in twee afzonderlijke klanten gesplitst en hebben wij elk de helft van de producten afgerekend, waarop wij elk een plastic draagtasje kregen uitgereikt. Er ging een gejuich op in de enorme rij die zich voor de kassa had gevormd. Er werd gezongen en gedanst, de polonaise werd ingezet, champagnekurken knalden en we kwamen die avond pas erg laat thuis. Zonder plastic tasjes overigens, want die waren we in het tumult kwijtgeraakt.