Laat gaan die telefoon

“Sorry joh, ik kan nou niet opnemen, ik zit in de film.” Dat was de reactie van een vriend die ik afgelopen week belde. Een paar dagen later was het bij iemand anders weer raak: “Ik zit in de auto, kan nou niet bellen.” Neem dan niet op, zou je denken. Opnemen om te vertellen dat je de telefoon niet kan opnemen. Mensen doen het bijna instinctief. Waarom? Wat maakt de mobiele telefoon in mensen los dat ze zich bij iedere rinkel als uitgehongerde hyena’s op dat ding storten, zelfs als het totaal niet uitkomt?

Mijn moeder verzuchtte laatst: “Weet je wat zo fijn was aan de thuistelefoon? Dat je kon doen alsof je niet thuis was.” Het lijkt mij dat dit ook geldt voor de mobiele variant. Kennelijk ben ik een van de weinigen die er zo over denkt. Waar ik vooral bang voor ben, is dat het dwangmatig opnemen van de telefoon onder alle omstandigheden mij nog een paar traumatiserende ervaringen gaat bezorgen.

“Hoi met Brenda, ik kan nou even niet bellen, ik lig te bevallen. Het kopje komt er al uit. OEEEEHHH! AAAAAHHH” Geluid van scheurend vlees, klik.

“Sebas hier, nu even niet, ik word achtervolgd door een bijlmoordenaar.” Paniekerig gehijg, het geluid van stampende voetstappen, stilte.

“Met Richard, kan nu niet opnemen want ik lig te wippen. Ja, shit, nou laat de ik de boter vallen.” Dof plofgeluid, verbinding verbroken.

“Hoi, met Nouria, nu even niet, ben niet aangereden door een vrachtwagen. Lig helemaal in tweeën joh, kan ieder moment het bewustzijn verl…”

“Met Johan! Het komt ongelegen, zit met beide handen in de reet van een koe! Kun je me verstaan!”

Johan is veearts, dat moet ik er even bij vermelden.

Laatst lag ik met griep op de bank. Zwetend, kreunend, steunend, en met een protesterende spijsvertering. Toen de telefoon rinkelde liet ik ‘m gaan. Uit mededogen met de beller.

Het kan. Een mobiel hebben en toch van huis zijn. Probeer het eens.