De feestdagen

We hebben ze weer gehad, gelukkig. De dagen van het jaar waarop je verplichte familiebezoekjes en stortladingen voedsel niet kunt ontwijken, ze zijn weer geweest. De grote familiebijeenkomst was dit jaar bij ons thuis, door mijn moeder georganiseerd. “Een kleine brunch, gewoon, voor de gezelligheid”, had mijn oma gevraagd. Natuurlijk pakte mijn moeder deze uitdaging met beide handen aan, en maakte van de kleine brunch een uitgebreid feestmaal. Het ontbrak ons aan niets; pasteitjes, worstenbroodjes, sandwiches, hazelnootcake, hapjes, toastjes en zelfs bonbons behoorden tot de geserveerde smakelijkheden. Mijn moeder was uitgeblust en kreeg geen hap door haar keel, maar de rest van de familie liet het zich smaken. Zelfs mijn bijdrage voor die middag was een succes; de cupcakes werden met groot gejuich onthaald en iedereen wilde een stukje proeven. Met volle buiken en in elke hand een glas drank, kon het echte werk beginnen. Want natuurlijk was het lekkere eten een mooie bijkomstigheid maar waar het echt om ging, was de stand van zaken binnen de familie.

Met een zelfgemaakt cakeje in mijn handen, klaar om verorberd te worden, sprak mijn tante me aan.
“En, hoe is het nou met jou? Heb je al een vriend? En wat voor studie doe je ook alweer?” Haar priemende ogen verraadden de brandende nieuwsgierigheid die zich schuilhield achter haar vragen. Ook aan het feit dat ze het blijkbaar belangrijker vond dat ik slaagde in de liefde dan in mijn studie, kon ik afleiden dat mijn vrijgezellenbestaan bij hen thuis uitgebreid was besproken. Ik beantwoordde haar vragen (goed, nee, communicatie) en richtte me tot mijn moeder. Vlug probeerde ik een gesprek aan te knopen – de volgende vragen van mijn tante lagen immers alweer op de loer. Met mijn antwoorden nam ze echt geen genoegen, dat wist ik ook wel.
“Maar uh, communicatie hè? Je zou dan zeggen dat het regelen van een leuke vriend jou geen moeite kost, ha ha!”
Ik lachte met haar mee; deze grap had ik nog nóóit gehoord. Zelfs een paar jaar terug op mijn rijexamen merkte de examinator op dat ik toch verdacht weinig communiceerde voor iemand die communicatie studeert. Maar hallo, rijexamen?
“Wel heel jammer hoor, dat je nog single bent! Wij gingen er al vanuit dat de volgende bruiloft die van jou zou zijn!”
Jup, er had inderdaad een spoedberaad over mij plaatsgevonden.
“Maar goed, tijd genoeg toch? Ik kreeg ook pas kinderen toen ik vierentwintig was. Binnen drie jaar ben jij wel gesetteld hè?”
Ik knikte, maar hoe meer vragen mijn tante stelde, hoe meer mijn zelfvertrouwen de grond in werd geboord.
“Twintig is nog hartstikke jong joh! En het is ook echt niet erg om alleen te zijn, natuurlijk!”
Hmm. Haar vertrouwen in mijn flirtcapaciteiten nam dus ook per vraag af. In gedachten zag ik mezelf al eindigen op een flatje, met mijn dagboek en drie katten.

Toen mijn tante naar huis ging, nam ze me nog even apart.
“Hee, ik heb een idee. Voor als je echt zin hebt in een leuke date of zo. Misschien vind je het wel wat, ik heb je oom zo ook ontmoet!” Ze drukte me iets in mijn handen en snelde toen naar de auto. Ik keek wat het was: een visitekaartje. Een visitekaartje van een of andere speeddateservice. Met een glimlach gooide ik het in de prullenbak.

Ik mocht dan wel alleen zijn, maar eenzaam was ik niet.

Jip Bierkens (20) is studente Communicatie- en Informatiewetenschappen en blogt voor Univers.