Anarchistische smeltkroes op Verbernelaan

Redacteuren van Univers gaan graag op bezoek bij studenten thuis. Kijken wat er speelt op en ontsnappen aan de ivoren toren van de redactie. Dit keer nemen we een kijkje bij de Verbernelaan 32.

[singlepic id=1476 w=320 h=240 float=left]

Uw redacteur moet naar de vierde etage. Op weg naar boven stappen we over een pas opgedweilde plas kots heen. We worden binnengelaten door een bebaard manspersoon die geen woord Nederlands spreekt. De deur gaat op een kier en het ruikt er gezellig naar wiet.

U snapt: hier wonen buitenlandse studenten. De vloer van de woonkeuken staat net in de wax. Gisteravond was er een feestje. We noteren het tijdstip half twee: een-voor-een druppelen de zestien brakke inwoners de huiskamer binnen. Aurelio Yrigoyen, een 23-jarige Peruviaan, leidt ons rond. De fotograaf gaat op een gehavende bank zitten en iedereen begint te gniffelen: “Daar heeft gisteravond iemand overheen gekotst, maar we hebben het schoongemaakt hoor!”

We proberen een vraag te stelen, maar iedereen kakelt vrolijk door elkaar heen. Verbs 32 blijkt een internationaal kippenhok, met nationaliteiten die strekken van Canadees tot Turks en alles daartussenin.

“Dit is de beste verdieping van het hele complex. We zijn allemaal verenigd. Op andere verdieping haten ze elkaar en vormen ze allerlei kleine groepjes.” Het loopt daar soms zo uit de hand dat er vergaderingen aan te pas moeten komen om de vrede te bewaren, zo laat onze redacteur zich vertellen. Op deze verdieping is het nooit zover gekomen. “We hebben de tand des tijds doorstaan”, vertelt Michelle, een Canadese. Wat de ergste crisis dan was? Er ging ooit een brood verloren; de dader is nooit gevonden. De Peruvianen zijn opeens verdacht stil.

Eenheid

Wat zorgt er dan voor dat dit huis zo dicht bij elkaar gebleven is, dat uit deze potpourri van culturen eenheid geschapen is waar anderen faalden? “Elk land, of elke cultuur, had een kookavond. Op de Bulgaren na dan. ”Vanuit een hoek van de kamer klinkt het: “Maar die van de Canadezen zoog eigenlijk best wel.” De beste Bulgaren staan aan wal, blijkt wel weer. Gaat samenwonen dan toch door de maag: “We eten wel vaak samen, maar niet allemaal tegelijkertijd: er wonen hier zo veel mensen”, vertelt Aurelio. De culturele verschillen leiden tot verschillende eettijdstippen: de Canadezen zijn ingeburgerd en eten oer-Hollands om zes uur, de broodstelende Peruvianen pas tegen achten.

Het geheim achter de eenheid is anarchie: “Het is de enige verdieping zonder regels. Er is één regel: doe je afwas. En da’s eigenlijk niet eens een regel te nomen. Het is meer een dreigement.” Hoe dan? “Ik laat altijd een briefje achter met een dreigement: ‘als ik erachter kom wie dit heeft laten staan, vermoord ik je,’” zo verduidelijkt een Spaanse.