Opinie: Student, kom uit je comfort zone

Crisis of niet, veel jongeren groeien op in een ‘comfort zone’ die ze het liefst niet willen verlaten. Maar dat zou wel moeten, betoogt oud-student Niels van den Dungen.

In een blogpost getiteld ‘Why Generation Y Yuppies Are Unhappy’ gaat Tim Urban, schrijver van de weblog ‘Wait but Why’, in op de vraag waarom de nieuwe generatie ongelukkig is. Zijn stelling: generatie Y, geboren tussen 1980 en 1995, verwacht veel te grootse dingen in een veel te kort tijdsbestek, levend in de illusie uniek te zijn. Klopt deze analyse? Niet helemaal.

Wanneer men tien jongvolwassenen tussen de 20 en 25 jaar aanspreekt op straat en vraagt wat zij willen met hun leven, zal het overgrote deel een nogal blasé antwoord geven: ‘ik weet het niet’. Het is het kernprobleem van mijn generatie. Deze generatie, die vaak wordt aangeduid met termen als generatie Y, X, Einstein, WiFi, nix of ouderwets de patatgeneratie, weet niet wat zij wil, leeft van dag tot dag en heeft geen langetermijnvisie. Ze leeft als een ongeleid projectiel.

Flinke comfort zone
Er liggen meerdere oorzaken achter deze ietwat onverschillige houding, maar in dit stuk wil ik me beperken tot in mijn ogen de belangrijkste: het hebben van een flinke comfort zone. Daaronder versta ik een veilige haven aan welks voortbestaan niet of nauwelijks wordt getwijfeld. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de rol van ouders: ze betalen school- of collegegeld, de studieboeken, zorgverzekering, kleding en soms zelfs de complete huur van een woning (dit terwijl de jongvolwassene wel studiefinanciering ontvangt). Ook een bepaalde studentikoze manier van leven kan als comfort zone gelden: een leven zonder echte verantwoordelijkheden, een gemakkelijk leven als aanhoudend adolescent.

Door deze comfort zone worden deze jongvolwassenen amper uitgedaagd om na te denken over de toekomst. De vraag wat men wil met zijn of haar leven wordt als vervelend ervaren: ze wordt het liefst vermeden en opgeborgen tot een ander moment. Serieuze zaken zijn voor later. Fundamentele levenskeuzen worden uitgesteld, nog eens uitgesteld en nog eens uitgesteld. De reden is dat de consequenties van deze keuzen gevreesd worden. Want zodra keuzen worden gemaakt, zal de comfort zone moeten worden verlaten. Sociologen en psychologen spreken in dit verband wel eens van een ‘verlengde adolescentie’.

Zolang het maar leuk is
Maar vanzelfsprekend is deze comfort zone allerminst. Zij is het gevolg van een flinke toename in de welvaart, zoals Tim Urban terecht aanstipt. Deze welvaart ziet men terug in het primaire selectiecriterium bij het kiezen van de vervolgopleiding: is zij leuk? De vragen naar baankansen, een zinvol beroep, waarde voor de maatschappij en ontwikkeling als mens, zijn secundair. Wat precies de zin of het nut is van een zoveelste afgestudeerde communicatiedeskundige van het hbo, verdwijnt naar de achtergrond. Zolang het maar leuk is. Waar voorgaande generaties nog keuzen maakten die gericht waren op economische zekerheden, leeft mijn generatie voort op het vanzelfsprekend vinden van deze economische zekerheid. Maar dat is die niet.

Het probleem is niet dat deze generatie veel te veel verwacht, het probleem is dat zij de onvanzelfsprekendheid van hun comfort zone vergeten is. Zij is vergeten dat deze comfort zone het resultaat is van beschermende, vermogende ouders en het uitstellen van belangrijke levenskeuzen. Mijn advies aan de oude generatie is dan ook: laat de bescherming voor je kinderen eens vallen, laat ze de onvanzelfsprekendheid van de door jullie gemaakte comfort zone eens merken. Daarmee creëer je werkelijk weerbare individuen. Mijn advies voor mijn generatie is dit: schop jezelf voor je kont, wordt werkelijk (financieel) zelfstandig, maak keuzes, hak knopen door en denk na over wat een zinvol bestaan is voor jou. Stel jezelf haalbare, realistische en betekenisvolle levensdoelen en handel ernaar. Je blijft niet eeuwig een adolescent.

Wil je zelf een opiniestuk schrijven, mail dan naar univers@uvt.nl