Recensie: Kras met Blue Train

Tijdens de eerste scene lijkt het een komedie. Een moeder en haar dochter ruimen de huiskamer op, waar een inbreker huis heeft gehouden. De toon van hun gesprek is luchtig. Te luchtig blijkt later, want het is niet best gesteld met de relatie tussen moeder en dochter. Net zoals het ook niet goed zit met de onderlinge relaties in de rest van het gezin. Welkom bij Kras, de nieuwste dramavoorstelling van Theatergroep Train. Een amateurvoorstelling van Factorium Podiumkunsten naar een tekst van Judith Herzberg.

Langzaam leert het publiek de hoofdrolspelers kennen. Zo is er naast moeder Ina dochter Do. Tevens maken we kennis met de zonen William, Theo en Manfred en met Mary, Theo’s vrouw en met Lynn, de nieuwe vriendin van William. Het is soms wat ingewikkeld om te volgen wie bij wie hoort. Duidelijk is wel dat de gezinsleden weinig met elkaar ophebben en liever niet samenkomen. Iets wat lastig is, want iedere keer wordt er opnieuw ingebroken in het huis van moeder en steeds heeft ze haar kinderen nodig om de boel op te ruimen.

De regisseur (Saskia Harland) en toneelspelers laten het aan de verbeelding van het publiek om te bepalen wat er nu echt aan de hand is. Is er een hardnekkige inbreker, verzint de moeder het zodat haar gezin samen komt of is ze mentaal niet helemaal in orde en gooit ze zelf haar hele woonkamer steeds overhoop.

Kras is een mooie vertelling van menselijke verhoudingen en onderlinge spanningen. Het stuk is loodzwaar en acteerwerk en mimiek zijn prima. Er wordt echter te veel aan het inbeeldingsniveau van het publiek overgelaten. Na afloop denk je ‘wat heb ik nu gezien.’ Er is niets mis met een zware voorstelling die je tot denken aanzet, maar de gebeurtenissen bij Kras zijn zo onduidelijk dat het je afleidt van het goede toneelspel. Dat is jammer. We wensen de acteurs van Blue Train een toegankelijker stuk om hun talenten te tonen.