Een alledaags stukje volkscultuur
Tradities veranderen. Ze bieden houvast, maar dat betekent natuurlijk niet dat ze in beton gegoten zijn. Als er een boodschap is die het ‘Nederlands Centrum voor Volkscultuur en Immaterieel Erfgoed, het landelijk centrum voor tradities en rituelen’ uitdraagt dan is het deze wel. Bijvoorbeeld bij monde van directeur Ineke Strouken die zich bij tijd en wijle mengt in het, dit jaar ongetwijfeld weer fel oplaaiende, zwartepietendebat. Subtiel en genuanceerd neemt ze daarin (zo weinig provocerend mogelijk) stelling. Bijvoorbeeld hier. Of hier.
Nu ja, diezelfde Ineke Strouken gaf onlangs een interview aan het Brabants Dagblad. Wat denk je? Blijkt ze dus regelmatig helemaal, maar dan ook he-le-maal, kapot gescholden te worden. Van links tot rechts, en van voor- tot tegenstander van Zwarte Piet: iedereen stuurt Ineke allerhande dreigementen, scheldpartijen, en hatemails. Totaal geshockeerd en zich te pletter geschrokken, dacht Strouken zelfs even na over haar positie als directeur van het instituut dat zich richt op volkscultuur en immaterieel erfgoed.
Leuk is het allemaal niet, al die dreigementen. Maar mij verbaast het allemaal niets. Nederlanders bedreigen elkaar volledig te barsten. Het hoort er gewoon een beetje bij: We hebben allemaal wel een paar collega’s die met enige regelmaat gezellig aandoende e-mailtjes krijgen. En er is geen politicus die niet overladen wordt met elektronische poederbrieven. Als je niet bedreigd wordt, dan hoor je er gewoon niet bij man! En we exporteren onze dreigcultuur tegenwoordig ook al lekker enthousiast. Wat te denken van die Amerikaanse journalist die onlangs nog overladen werd met digitale doorgeladen geweren? Of dat Mexicaanse meisje dat na het verlies tegen Nederland nog zo’n geinig liedje inzong? Werd ook even ritueel kaput gemacht! Ook onder de jongste generatie Nederlanders is het tegenwoordig bon ton om elkaar spreekwoordelijk kapot te wensen. Laatst nog zei mijn dochtertje van zes vlak voor het slapengaan op uiterst liefkozende wijze: ‘Zal ik je morgen anders even lekker door je knieschijven schieten pappie?’ Mijn reactie: ‘Tuurlijk schatje, ik maak jou ook kapot. Je weet toch!’
Je zou dus wel kunnen zeggen dat de dreigmail een nieuwe traditie is. Het ultieme immateriële erfgoed, zeg maar. In 2010 publiceerden Strouken en haar Centrum het boekje ‘Dit zijn wij’, een standaardwerk over ‘de 100 belangrijkste tradities van Nederland’. Wellicht kan ze er bij de volgende druk een traditietje aan toevoegen. Hoeven we ons daarna niet meer zo te verbazen over al die dreigmailtjes….
Advertentie.
