‘Weg met de spreeuwenplaag’
‘Maak het universiteitsbestuur onaantrekkelijk voor megalomane types die eigenlijk liever Schipholdirecteur waren geworden.’ Dat schrijft Thomas Von Der Dunk op de site van de Volkskrant. De cultuurhistoricus geeft zijn visie op de beoogde kabinetsplannen voor het wetenschappelijk onderwijs.
Von Der Dunk is blij met het terugdringen van ‘een in zijn effecten langzamerhand perverse publicatiedruk’, maar dat is dan ook alles. De WO-nota van Jet Bussemaker (OCW) wordt door hem vakkundig afgeschoten.
Geen spaan
De noodzaak van externe financiering; de relevantie voor de samenleving (die leidt tot oppervlakkigheid); internationalisering en valorisatie- Von Der Dunk laat er weinig van heel. ‘Aan de Universiteit van Maastricht zijn promovendi nu al door het management verplicht om in hun proefschrift een hoofdstuk op te nemen waarin ze antwoord geven op de vraag: ‘In welke concrete producten, diensten, processen, activiteiten of bedrijvigheid worden je onderzoeksresultaten vertaald en vormgegeven? Wat is de planning, zijn er eventuele risico’s, wat zijn de marktkansen en kosten?’
Primaire veroorzaker van het opportunisme is volgens Von Der Dunk het universiteitsbestuur. Dat vertegenwoordigt (ook in Haagse lobbys) de universiteit, maar heeft niets van doen met de traditionele academie. ‘Voormalige politici en afgedankte bewindslieden, tijdelijk op zoek naar een goed betaalde baan, zijn in de Maagdenhuizen neergestreken, en fungeren daar als echoput voor alles wat op het ministerie wordt uitgedacht.’
Deze bestuurders zonder ideaal vragen opgeschroefde salarissen, net als hun vriendjes in het echte bedrijfsleven. Verder zijn ze niet bezig met leiding geven aan de universiteit, maar met het bouwen van hun eigen curriculum vitae. Grootschalige reorganisaties en mega-bouwplannen, want stenen maken zo mooi zichtbaar wat je allemaal hebt bereikt. ‘De salarissen verlagen tot de Balkenendenorm is onvoldoende. Ik zeg: breng ze tot een derde daarvan terug (…). Alleen zo wordt de universiteit verlost van de spreeuwenplaag van bestuurders die over de ruggen van de professionals iets meeslepends willen doen. Tienduizenden echte academici zijn de minister die dát aandurft eeuwig dankbaar.’
