Recensie: Theaterfestival De Koffer 13
Theater De NWE Vorst biedt weer onderdak aan theaterfestival De Koffer. Tot en met zaterdag kun je zes verschillende producties zien. Ik ging gisteren en verveelde me geen tel. De Koffer gaat helemaal open, zo te zeggen.
Eerlijk gezegd: de verwachtingen waren niet hoog. En toen zei de vriendin die mee zou gaan ook nog af. ‘Toch niet zo’n zin in vloekende en schreeuwende studenten’, sms’te ze. Inderdaad: getier genoeg, maar wat voor getier.
T.H.T.
In T.H.T. zien drie Demiurgen neer op de mensheid die ze hebben gemaakt. “Laten we er maar mee stoppen,” zegt de laconiekste van hen. We hebben dan een minuut of twintig gekeken naar scènes uit het leven van jonge vrouwen die vreselijk hun best doen: Ibiza, geloof, The Voice of Holland, mannen. Hun spel is mooi: soms heel gedetailleerd, soms wat rommelig- maar dat laatste maakt het alleen maar kwetsbaarder. Trouwens: tegenover de hectiek van de dames staat één man, die met iets meer zelfvertrouwen in het leven lijkt te staan. De drie Goden zijn lekker formeel en kijken als accountants naar het gekrioel beneden. “Staat dat in de code?” vragen ze zich af als meisje 3 iets geks doet. T.H.T. is prikkelend, spannend en verrassend goed.
Hutsefruts
Hutsefruts is een tableau van vijf buurvrouwen die op een dag een spiernaakte man zien liggen. Wat blijkt? Mannen zijn niet bekend in hun wereld en piemels al helemaal niet. “Een hutsefruts? Dat is geen woord. En flupsel dan? Gatverdamme. Godverdomme…” Eén van de vrouwen is behoorlijk nieuwsgierig naar het vreemde aanhangsel. Ze voelt het zelfs in haar buik. Het is het begin van een moralistisch discours: kan dit gedrag wel geaccepteerd worden? Qua vorm is ‘Hutsefruts’ keistrak. Het spel is overtuigend, ook in de details: grote, draaiende ogen en veel oeh’s en aah’s. De piemel is echt, net als het ketchup spuiten op muziek van Ennio Morricone.
Lieve Byung-Chul Han
Het hoogtepunt van de avond. De enscenering is superkaal: geen decor, hard licht en mensen die zichzelf spelen. De Koreaanse filosoof Byung-Chul Han schreef het boek ‘De vermoeide samenleving’. De acteurs voelen zich aangesproken. Het eerste deel van het stuk is een schitterende verbeelding van hedonisme: vakanties naar de Caribbean; mode, vreten en met je gevoel omgaan is lastig. Hoe sta je eigenlijk zelf in zo’n oppervlakkige wereld? Puntje van kritiek: de queeste naar het antwoord kost veel tekst. De vorm is wel weer mooi. Prachtig hoe de acteurs reageren als het grote zaallicht aan gaat: Nee! Is het nou al afgelopen? We zijn er nog lang niet uit… Uiteindelijk benaderen ze Byung-Chul Han zelf. De grote filosoof reageert niet op telefoon en e-mail. Misschien heeft hij uiteindelijk ook geen antwoord.
Epibreren
‘Volwassen worden gaat van AU!’. Dat is zo’n beetje de strekking van Epibreren. Studenten zijn jong en mooi en horen lol te hebben. Maar misschien zijn de verwachtingen wel te hoog. Bovendien zijn er duizenden keuzes, elke dag weer. Het stuk komt wat stroef op gang maar weet daarna absoluut te overtuigen. De vorm (zeven feuten op een zolder) lijkt vast, maar biedt ruimte voor absurdistische uitstapjes. De enscenering is mooi, met een paar matrassen, witte bloesjes, brakke mannen en wijdbeens zittende meisjes.
Naast dit kwartet zijn er nog twee andere producties te zien: The real McCoy en The long Goodbye. Doe jezelf een plezier en ga erheen!
Theaterfestival De Koffer 13, Theater De NWE Vorst, Willem II-Straat 149
Dinsdag 9 t/m zaterdag 13 december, elke avond vanaf 19.00 uur.
4,5 / 5
Op de foto: Rosa Posthoorn (Lieve Byung-Chul Han) schreef de grote filosoof een lange mail en belde er nog een paar keer achteraan. Ze kreeg geen antwoord.
