Recensie: Stukafest 2015

Stukafest was aan. Het hoofdprogramma van het jaarlijkse studentenkamerfestival verspreidde zich dit keer over 13 kamers, goed voor evenzovele acts. Kwam nog een officiële opening en een dik eindfeest bij. Univers bezocht 5 acts voor een doorsnede van de avond. We sprongen op de fiets in de koude februariwinden.

Ronald Giphart
Eerste kamer: Talent Square. Publiek neergestreken tegen het aanrecht, op stoelen, de vloer, op het matras. In de hoek: de schrijver. Knus. Giphart steekt af, leest voor uit eigen romans, ontvouwt zich als de leuke oom op familieweekend, de verhalenverteller voor het haardvuur dat er niet is. Achter de grote naam op de kaften, de man achter de seksverhalen, blijkt een sympathiek mens in het bekende gezicht te steken. Vandaag in Tilburg, een half uur op gelijke hoogte met de student die altijd al een schrijver wilde ontmoeten. Hij geeft je zelfs een hand, stelt zich aan je voor alsof hij ook maar gewoon iemand is. Een gezellig intermezzo, vooral leuk natuurlijk voor de groupies. Toch ook voor degene die hem nooit lazen een alleraardigst moment. Hij is immers een schrijver. En zie je nou niet iedere dag.

Rockin’ Robbish
In een studentenhuis aan de Goirkestraat staat Robbie van Geel aka Rockin’ Robbish te popelen om te spelen. Het contrast is groot: de kleine kamer hangt vol Leen Bakker-decoraties en ondertussen draait de geluidsman een jointje. De psychobilly one-manband gebruikt al zijn ledematen tijdens het spelen van zijn nummers en dat is verrekte knap. Dat het hier en daar wat gammel klinkt geeft juist kracht aan zijn show. Zijn enthousiasme is aanstekelijk.

Magnifique Tragique
In de gure Noordstraat worden we verrast door een interdisciplinaire dansvoorstelling waarbij niets is wat het lijkt. Een verwarde, verlaten vrouw in een aangrenzende ruimte rijst op uit rinkelende bierflesjes, grijpt naar een staande figuur. Dat blijkt een paspop in donkere badjas te zijn. Ze slaat de badjas naar binnen, naar buiten. Ze verandert van week en slordig naar gedecideerd. Zweeft met strakke slagen door de kamer, over de grond. Het is een beheerste, maar ruwe dans in het aangeknipte licht. Knappe prestatie, geen haperingen, heel precies. Dan, volgende metamorfose. Een sprookjesvertelling, naar het publiek. Alsof we onverbiddelijk van haar ruimte gescheiden zijn door een onwaarneembare tussenwand. Zachte woorden, heel vervoerend. Toch geen idee meer wat ze zei, daarvoor was de vraag of ze door de barrière heen zou breken te prangend. En inderdaad, ze loopt warempel zo het publiek in. Lichtelijk ongemakkelijk, en voelbaar beklemmend wanneer ze een toeschouwer met lichte dreiging nadert en vastgrijpt. Haar handen in zijn rug, een omarming in taal en fysiek. Gelukkig laat ze snel los. Benieuwd wat het idee was. Het publiek op scherp zetten, van de stress of aandacht? Mooi gevonden. Van daar gaat het snel: de achterdeur klapt open, een angstaanjagende Franssprekende verschijning komt op. De verloren, verdwenen liefde. Het meisje schiet naar hem toe, ze zingt in het Engels, hij speelt piano, knap, ze verzoenen zich. En weg is hij weer. Ze schiet erachteraan, tevergeefs. Tegengehouden door de grens van het theater. Terug naar de alcohol, naar het duister. Deuren sluiten. We zagen het aan, met vijven. Gastheer, cameraman, recensent, en twee meisjes die het kaartje hadden gewonnen. Een knap, overtuigend, scherp optreden. Niet vanzelfsprekend bij zo’n kleine opkomst.

Bazzookas
Blazers, een grappige zanger en een dansbare beat: een gouden combinatie in een studentenhuis aan de Lange Nieuwstraat. Dat je deze band met leden van Van Katoen niet moet uitnodigen in een studentenkamer van tien vierkante meter, is logisch. Daarom is er voor deze ska-band een groter huis gereserveerd. En die ruimte is nodig, want het publiek springt, schreeuwt en dans als bezetenen. Gegarandeerd een feestje met Bazzookas.

Shattered Lights
Een pretpark voor psychedelische trips. Zo zou je dit krankzinnige studentenhuis met gigantische ruimtes en muurschilderingen in de Primus van Gilsstraat kunnen duiden. Het is vanavond het podium voor Shattered Lights. Haaien, duikers en een schildpad op de muren: een piepjong bandje en geboeid publiek ervoor. De zangeres, Joany Hazebroek, bekend van het Eurovisiesongfestival 2012 en The Voice of Holland, trekt de kar. Haar stem is zuiver, haar verschijning opvallend. Ze beweegt, spreekt het publiek toe, houdt ook de rust. De andere bandleden zitten, laten zich fysiek nauwelijks zien, een beetje saai wellicht, maar dienend voor het geheel. Ze deinen mee als het zeewier in de ruimte, doen wat ze moeten doen, zijn ook mooi zonder zang. Maar met, natuurlijk rond. Het geheel klemt in elkaar. Sympathiek zijn ze ook: we krijgen een toegift. Het is een nacht. Het studentenpubliek zwiept verder omhoog, natuurlijk. Applaus, glasscherven op de grond, een meisje dat blij uitroept dat ze haar tentamen gehaald heeft. Vooral: een knappe prestatie van het bandje van de Herman Brood Academie dat nog maar net uit het ei is.

Stukafest 2015: geslaagde jaargang
Natuurlijk, er waren de grote, aanzuigende namen, de knallers, de succesnummertjes. Het noodzakelijke. Gelukkig was er ook ruimte voor het experiment, voor gewaagde acts, voor boekingen die nooit gedaan zullen zijn voor het te verwachten aantal bezoekers. En dat deed het festival goed. Want hoewel niet alle acts even veel bekijks wisten te trekken, werd ook in de luwte voor ’t echie gespeeld. Hulde daarvoor. Het mag een geslaagde jaargang heten van het studentenfestival dat zich in Tilburg ieder jaar toch maar weer moet bewijzen.

Door: Niek Willems en Ron Vaessen

_Advertentie.