Kurt Cobain: Montage of Heck

Er was eens een bandje. Hun eerste plaat deed niks, hun tweede veranderde zogenaamd de wereld. Toen het derde studioalbum uit kwam, wilde de zanger/gitarist eigenlijk liever dood. Zowel NRC als de Volkskrant gaf Kurt Cobain: Montage of Heck vijf ballen c.q. sterren. Superlatieven te over. ‘Voortreffelijke rockumentary over een menselijke draaikolk’. ‘Adembenemende film’. Wat je tot nu toe nergens leest: ‘Veel te lang – tikkeltje te pretentieus’.Regisseur Brett Morgen − die verdacht veel lijkt op Eddie Vedder, een slecht teken − kreeg de beschikking over Cobains persoonlijke archief. Dertig dozen met tekeningen, dagboeken, cassettebandjes, gedichten en schoenen. Het ene idee van de regisseur is uitstekend. Zo wilde hij een film vol talking heads vermijden en voert hij alleen de belangrijkste intimi op: ouders, zus, vriend Krist Novoselic, weduwe Courtney Love. Het andere is toch een beetje behelpen: de animaties van de Nederlander Hisko Hulsing die Cobains zelfbecommentieerde jeugdherinneringen begeleiden gaan snel irriteren. Het is gewoon te veel tekenfilmkitsch: grote, felblauwe ogen die de leegte in staren.

Courtney Love loopt te vaak topless rond

Het eerste deel van de film is verreweg het beste. We zien een vrolijk, blond kind cadeautjes uitpakken. Wel een beetje druk, en Ritalin werkt als de rode lap op een stier. Als Kurt negen is, scheidden zijn ouders. Het is een klap die het gevoelige jongetje nooit te boven komt. In de puberteit is het tijd voor een eerste zelfmoordpoging. Stoned en dronken kruipt Cobain op het spoor om zich te laten overrijden door een goederentrein. Als de trein nadert wordt op het allerlaatste moment een wissel omgezet. Het is een wake up call voor Kurt, die hierna weer wat vaker naar school gaat en nog meer gitaar gaat oefenen.Gevecht
Geluk is een speld in een hooiberg. Als Cobain – eenmaal wereldberoemd − in bad zit met zijn vrouw en dochter zegt hij ineens: “Eigenlijk ben ik nu best gelukkig.” Verder is zijn leven een keihard gevecht: nergens bij horen; chronische maagpijn; heroïne; niet-begrijpende media en een meedogenloze muziekindustrie die het onooglijke grungebandje dat Nirvana ooit was als het Gouden Kalf is gaan zien.

Morgen bombardeert ons met home movies: Kurt wil niet meer toeren en bouwt thuis aan een huishouden van Jan Steen. Courtney Love heeft puistjes en loopt te vaak topless rond. Kurt speelt met zijn dochtertje (dat overigens is genoemd naar Frances Farmer, de grootste nutcase uit de Hollywood-geschiedenis) en stelt haar te ingewikkelde vragen. Wel heel mooi: We zien beelden van Frances’ eerste verjaardag, zoals in het begin van de docu ook Kurts 2de verjaardag wordt gevierd.

Triest
Als de band de draad weer oppakt, is het januari 1994. Paradoxaal dat een van hun mooiste optredens plaatsvindt voor de camera’s van het zo gehate MTV. Cobain sluit het MTV Unplugged-concert huiveringwekkend mooi af met Where did you sleep last night? van Leadbelly, een van zijn helden. Drie maanden later is hij dood. De vierde(?) zelfmoordpoging slaagt.

Het blijft triest. Kurts ouders en zus zijn op het oog doodnormale mensen. Zijn stiefmoeder Jennifer praat met een van pijn vertrokken gezicht over hem. Zelfs femme fatale Courtney Love lijkt best mee te vallen. Voor Kurt Cobain − een jongen die altijd zo graag deel wilde uitmaken van een gewoon gezinsleven – mocht het niet baten. Hij paste er gewoon niet in.

3 / 5 sterren

Gezien in: Pathé Tilburg, waar de docu van donderdag 30-4 t/m zondag 3-5 weer draait.

_Advertentie.