White, with a Touch of Colorful GOUD!
Een ongekende hoeveelheid mensen gaat jaarlijks naar de Toppers. De Amsterdam ArenA zou dit jaar weer vier keer worden afgevuld. Maar vanwege de overweldigende populariteit werd besloten er een extra concertje aan toe te voegen. Vijf ArenA’s vol met ‘lieve mensen’, zoals Geer, Jeroentje, en Frogert hun publiek zo dikwijls aanspreken. Vorig jaar bereikte het totale aantal bezoekers de illustere twee miljoen (!!!). Maar geen socioloog die zich durft wagen aan een avondje Toppers. Totdat de Socioloog des Vaderlands zich, met dank aan de Universiteit van Nederland, op een avondje laaft aan het summum van Neerlandsche volkscultuur. Dan blijkt zowaar dat ‘Sociologisch geïnteresseerden’ via Facebook een post over de Toppers binnen twee uurtjes meer bekijken dan een post over de keynote van Richard Breen, socioloog en Yale-professor, die nota bene een dag eerder op het wereldwijde web werd geslingerd! Kortom, de sociologische gemeenschap wacht al jaren op deze blog – een participerende observatie aan de Toppers in Concert.
Een avondje full-native gaan levert veel op. Allereerst twee observaties over het aanwezige publiek: Zo ging de Socioloog des Vaderlands vooraf, net als vele anderen, in het achterliggende winkelcentrum ‘Amsterdamse Poort’ even wat (vr)eten. Toen we naar de ArenA liepen, samen met hordes gestoken in witte leggings, truitjes, skibroeken, broekpakken, strakke topjes, alles uiteraard met de door de organisatie verplichte ‘white with a colorful touch of summer’-dress code, viel meteen op dat het aanwezige publiek ook overwegend ‘white’ is, met een ‘colorful touch of zon(nebank)’. De enkele keer dat dit ‘nativism’ werd verlaten was toen Geer helemaal los ging op ‘Alane’ van Wes. Nou jongens, dat kan beter!
Een tweede kleine observatie laat ook zien we dat de aanwezigen niet echt veel op hebben met vuilnisbakken en zo. Lege bierflessen, patatbakkies met mayo, servetjes, petflessen; alles wordt gewoon op de grond gerot. Toppers-bezoekers houden dus van de zon, maar niet van het milieu. Zoveel is duidelijk.
Maar een avondje toppers levert meer op. Veel meer! Bijvoorbeeld het inzicht dat mensen gaan om twee verschillende redenen. Alle mensen (‘informanten’) die de Socioloog des Vaderlands hierover sprak gaven als voornaamste reden voor het Topperavondje aan dat het vooral ‘goedkope kaartjes’ waren, die ‘je niet zomaar kunt laten liggen’. Anderen hadden de kaartjes zelf ‘helemaal gratis gekregen’, of ‘gewonnen bij de Nationale Postcodeloterij’. Maar niet alleen om die reden komen de mensen in grote getalen opdagen. De gezelligheid geeft de doorslag. Iedereen danst. Iedereen drinkt. Iedereen duwt broodjes hamburger, hotdogs, en/of kroketten in zijn of haar nek. Geen onvertogen woord valt. En iedereen lacht (al lag dat misschien aan die enorme papegaai op de kop van de Socioloog des Vaderlands, maar goed). En mensen beleven de avond met heel hun hart. Kijk eens naar deze video van het zingende meisje die helemaal losgaat op Gerard Jolings vertolking van One moment in Time. Geweldig!
Mensen komen dus omdat het geen reet kost, en om lol te maken – met of zonder papegaai op je kop. Het hedonisme viert hoogtij, zoveel is duidelijk. Leve de lol!
Maar nu niet denken dat er gisteren geen momenten van bezinning waren. Die waren er wel degelijk. Zo was er de ontroerende speech van Gerard Joling die vorige week in Aalsmeer een bejaarde vrouw bijna kapot had gereden. Hij “was er kapot van,” maar hij “wilde tegelijkertijd zijn fans niet in de kou laten staan.” Het aanwezige publiek trakteerde de in kritieke toestand verkerende vrouw op een daverend maar hartverwarmend applaus. De rillingen liepen over de rug van de Socioloog des Vaderlands. Zoveel eensgezindheid. Zo mooi. Prachtig! Op geen enkel moment in de show had je het gevoel dat Geer de gedachte aan het oude vrouwtje had losgelaten – op een gegeven moment deelt hij zelfs haar pijn. Pure emotie!
Heel deze emotie werd alleen nog overtroffen door Jeroen van der Booms vertolking van ‘Mag ik dan bij jou’. Schitterend gedaan, en hij trof een gevoelige snaar. In ieder geval bij het meisje dat voor de Socioloog des Vaderlands zat. Zij liet tijdens het nummer haar tranen de vrije loop. Haar vriendinnen sloegen terstond de armen om haar heen. Prachtig. In een ArenA vol mensen, even je momentje pakken en lekker in contact komen met jezelf door een potje te huilen. Met elkaar! Het kan! We zijn onder ons en we steunen elkaar. Door dik en dun. De sociale cohesie viert hoogtij, zoveel is duidelijk. Leve elkaar!
Tot slot is de Socioloog des Vaderlands opgevallen dat er een proces van muzikale nivellering van jewelste heeft plaatsgevonden. De B-artiest onder de Toppers, Jeroen van den Boom – bekend van slechts één liedje – was overduidelijk de beste zanger van de drie zelfbenoemde toppers. En vooral René Froger (ja hoor, stiekem blamen we je wel) had het moeilijk – liedjes werden voor hem octaven naar beneden gebracht zodat ie zich al brommend de avond door kon worstelen. Het is veelzeggend dat een keur van gasten – van André Hazes Jr tot Johnny de Mol, en zelfs Clouseau om minstens 50 percent van Socioloog des Vaderlands te pleasen – minstens net zo goed klonken als de hoofdact van de avond zelf.
Ach, iedereen zat gewoon op goud! De in wit gestoken dolle horde. Het huilende meisje in het publiek. De Toppers zelf, en de gasten. En de Socioloog des Vaderlands? Die zat met zijn grote lijf op een veel te klein ArenA-stoeltje (dat gemaakt lijkt voor dwergen). En natuurlijk zat ie ook op een potje GOUD!
PA & TR
Advertentie.
