Vreemde eend

“Wat mij stoort is dat iedereen altijd maar hogerop wil”, zei Bussemaker vol vuur, terwijl ze nog net niet met wapperende vlag de spreekwoordelijke barricades op stormde. Het moest maar eens afgelopen zijn met die overload aan universitaire studenten, het werd tijd om op een passend niveau te studeren.

De reacties die volgden deden me denken aan de historische – en vooruit, wat onhandige – ‘VOC-mentaliteit’-uitspraak van Balkenende: totaal overtrokken en uit de context gehaald. Het is tenslotte maar net wat je wilt horen. Naar mijn bescheiden oordeel doelde Bussemaker enkel op het feit dat je moet studeren op het niveau dat voor jou prettig – en haalbaar! – is. Waarom altijd maar hogerop en je schikken naar de maatschappelijke prestatienormen?

Jaren geleden had ik rond deze tijd net mijn Atheneum-diploma op zak. Er lag een lange zomervakantie in het verschiet en ik verdiepte me in huisvesting, introductieweken en openbaar vervoer-schema’s. De keuze voor Tilburg was makkelijk geweest, haast nog vanzelfsprekender was het universiteitsleven dat voor me lag. Over de optie om naar het hbo te gaan had ik nooit echt serieus nagedacht: Waarom ‘afzakken’ naar een plek vol havo-studenten als je ook op die felbegeerde universiteitscampus rond kon lopen?En nu – terwijl het einde van mijn studietijd met rasse schreden nadert – vraag ik me wel eens af of dit de goede keuze was. Waren de afgelopen jaren nu echt het universiteitsleven dat ik me altijd had voorgesteld? Wel wat betreft de massale colleges, de stapels leeswerk, kroegavonden en het eten van goedkope pastamaaltijden met studievrienden. Helaas wat minder wat betreft het afleggen van tentamens en het gevoel écht bezig te zijn met mijn toekomst.

Want jongens: wat mis ik dat stukje praktijk in mijn rechtenstudie! Ik heb me de afgelopen jaren werkelijk vastgeklampt aan elke schaarse paper, presentatie, annotatie of pleidooi dat ik mocht fabriceren. Alles was beter dan die ellendige schriftelijke tentamens, waarbij een heel semester afhing van een paar vragen op papier, er nauwelijks ruimte was voor individuele kwaliteiten en je nog net niet vereenzelvigd werd met je ANR-nummer. Gek genoeg was de Oefenrechtbank – iets waar ik stiekem drie jaar tegenop zag – een van de hoogtepunten van mijn studie. Ik voelde me on top of the world toen ik een voor mij uiterst zeldzame negen met een dikke gouden rand haalde.En pas toen ik vorig jaar meedeed aan Summercourt, waarbij je een week meeloopt met rechters en officieren van justitie, begon het recht voor mij echt te leven. Ik marcheerde in toga door het gerechtshof in Den Bosch, werd de hele dag omringd door mensen die midden in de praktijk stonden en ik kwam erachter dat die wettenbundels me wél liggen. Ik vond eindelijk weer een stuk zelfvertrouwen terug dat ik gedurende mijn studie was kwijtgeraakt door die eeuwige vijven voor schriftelijke tentamens.

Mijn broertje koos – na het proberen van een universitaire studie – uiteindelijk toch voor het hbo. Zo af en toe krijg ik mee waar hij mee bezig is. Hij heeft net een leuke stageplek geregeld, gaat regelmatig met klasgenoten langs bij instanties en wordt op verschillende manieren op zijn kennis en vaardigheden getoetst. Hij zit echt op zijn plek en is eindelijk gemotiveerd. Ik kan niet ontkennen dat ik daar een klein beetje jaloers op ben. Beiden zijn we het levende voorbeeld van wat Bussemaker probeerde te verwoorden: staar je niet blind op de top van de berg, maar kijk eerst eens goed naar het pad dat je wilt bewandelen.

Advertentie.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.