HUILEN

Ik ook met mijn goede voornemens voor het nieuwe jaar. We hebben er nog geen een maand op zitten en ik ben nu al in verwarring. Een tijdje terug las ik ergens (mijn vergeetachtigheid wordt met het jaar erger) dat Tilburgse onderzoekers hebben weten aan te tonen dat huilen tijdens het zien van een zielige film na afloop van die film een enorme opluchting teweegbrengt. Wanneer je tijdens een huilenswaardige rolprent je tranen de vrije loop laat, zorgt dat ervoor dat je je in emotioneel opzicht veel sneller herstelt dan wanneer je dat niet doet. Dus als je bijvoorbeeld naar The English Patient zit te kijken, of naar Sophie’s Choise of Police Academy 19, huil dan mee met alle ellende die je te zien krijgt, want dat is goed voor je, dat lucht enorm op.Omdat ik nogal huilerig ben aangelegd – door het jarenlang nakijken van tentamens – sprak dit onderzoek me wel aan. En dat bracht me op het volgende idee. Bij bepaalde sitcoms op tv hebben de makers de opnamen voorzien van een lachband. Ik vind zo’n band een heel goede uitvinding, aangezien ik in veel gevallen niet begrijp waarom de gemaakte grappen grappig zijn, en ik dikwijls ook de humoristische waarde van het vertoonde spel niet op waarde kan schatten. Dus dan wacht ik gewoon tot de lachband aangeeft dat er gelachen moet worden, en dan lach ik vrolijk mee. Ik probeer daarbij mijn lach zoveel mogelijk af te stemmen op die van de mensen op de lachband: uitbundig of meer ingehouden, kort grinniken of lang uithalen, nog wat nahikken of niet- en zo meer.

En nu vroeg ik me af, of er ook niet zoiets als een huilband kon komen, zodat ik voortaan weet wanneer ik mijn tranen de vrije loop kan laten, en ook of er flink dóórgehuild moet worden of dat ik kan volstaan met een beetje snikken en snotteren, want dat is dikwijls ook niet duidelijk. Neem nou bijvoorbeeld een Nederlandse speelfilm, die is doorgaans van het begin tot het einde zó bedroevend dat je niet weet wanneer je nou precies moet huilen. En de hele film lang huilen houd ik gewoon niet vol. Dus dan biedt zo’n huilband uitkomst omdat je je tranen dan een beetje kunt doseren.

Maar je hoeft het gebruik van een huilband natuurlijk niet te beperken tot trieste speelfilms en treurige televisieseries. Een dergelijke band kan bijvoorbeeld ook worden gemonteerd onder al die talentenprogramma’s die op tv worden vertoond, want die zijn toch van tevoren opgenomen. Al die programma’s waarin sneue mensen beweren dat ze over een talent beschikken – dat ze bijvoorbeeld heel goed kunnen dansen of zingen of taarten bakken – maar dat talent vervolgens uitstekend verborgen weten te houden voor de jury en ons kijkers. Dan houd je het toch niet droog, als je daarnaar zit te kijken? Onder samenvattingen van voetbalwedstrijden van het Nederlands Elftal misstaat zo’n band natuurlijk ook niet. Hoewel, misschien is daar een lachband meer op zijn plaats.

Wat ik wel weet, is dat ik voortaan verdomd goed moet uitkijken naar welke film ik ga, en met wie

Maar goed, een huilband dus, dat leek me wel een goed idee. Want huilen lucht op volgens dat Tilburgse onderzoek. En toen stond er een nieuw jaar voor de deur en maakte ik goede voornemens. Eén daarvan was dat ik Univers zou gaan lezen, niet alleen mijn eigen column of blog zoals ik tot dusver had gedaan, maar héél de Univers. En wat las ik in de papieren versie van januari? Nou? Een interview met professor Ad Vingerhoets, hoogleraar in de huilologie. Het artikel bevatte veel wetenswaardigheden over huilen, bijvoorbeeld dat dieren niet huilen maar mensen wel, en dat die mensen het liefst huilen tussen zes en tien uur ’s avonds, en dat ze minder huilen naarmate ze ouder worden. Kijk eens aan, interessant en ook leuk voor op een feestje, als er een stilte valt, want dan heb jij nog iets leuks te vertellen. Maar daar gaat het hier niet om.

Waar het wel om gaat en wat mijn verwarring heeft veroorzaakt, is dit. Volgens professor Vingerhoets zeggen mensen vaak dat huilen oplucht en dat ze het dan ook fijn vinden om bijvoorbeeld bij het zien van een zielige film eens lekker hun tranen de vrije loop te laten. Maar de hooggeleerde zet hier toch een vraagteken bij. Of huilen daadwerkelijk oplucht, zo stelt hij, is voor een groot deel afhankelijk van de manier waarop anderen op jou reageren. Indien die anderen zich begripvol en hulpvaardig opstellen, voel je je na het huilen natuurlijk beter dan wanneer zij je met de nek aankijken, aldus de professor. En hij kan wel eens gelijk hebben. Op de foto’s ziet hij er in elk geval uit alsof hij elk moment door verdriet kan worden overmand, dus hij zal wel een soort ervaringsdeskundige zijn.

En nu weet ik het dus niet meer. Wat moet ik doen als ik naar de bioscoop ga en er wordt een zielige film vertoond? Wel huilen, of toch maar niet? Eerst kijken wie er naast me zit? Voor de film begint even kennismaken? En dan een zielig verhaal vertellen en kijken hoe ze reageren? Bijvoorbeeld over een lief klein hondje dat al heel oud is en ook een beetje mank loopt en dat ’s nachts door de stromende regen op zoek gaat naar zijn baasje, die hartpatiënt is en die door een aantal gedrogeerde kansloze jongeren van zijn scootmobiel is beroofd en nu met zijn laatste krachten tracht zijn vervallen aanleunwoning te bereiken?

Ik weet niet of dit zo’n goed idee is. Bij het vertellen van zo’n verhaal houd ik het zelf al niet meer droog. Wat ik wel weet, is dat ik voortaan verdomd goed moet uitkijken naar welke film ik ga, en met wie. Want ik wil niet met de nek worden aangekeken- voor zover je al iemand met je nek kunt aankijken want dat lijkt me nog niet zo eenvoudig. De nieuwe film van Quintin Tarantino lijkt me wel wat. Daarin gebeuren in elk geval geen nare dingen met lieve kleine hondjes.

_Advertentie.