Muse vs Mills

Sorry, mensen! De Socioloog des Vaderlands is helemaal uit zijn blogritme geraakt. Om de vaart er terug in te krijgen heeft Francine van Univers ons afgelopen woensdag naar Muse in de Ziggo Dome gestuurd met in return de vraag om de Britse heren eens door een sociologische bril te bekijken. Uiteindelijk hebben we op dit vlak een reputatie te verdedigen na enkele eerdere bijdragen over Katy Perry, de Toppers, en Bono.

Om te beginnen moet de Socioloog des Vaderlands even twee dingen kwijt. Vooreerst was het voor hem nieuw om geconfronteerd te worden met een uitgebreide lichaamsfouillering bij het betreden van een concertzaal. De trieste gebeurtenissen in de Bataclan hebben haar uitwerking duidelijk niet gemist. Ook hier valt een sociologisch boompje over op te zetten, maar laten we dat maar bewaren voor een volgende blog. Daarnaast wil de Socioloog des Vaderlands zich nog kort excuseren bij de persoon in blok 204 rij 3 stoel 104 wiens zicht hij voor enkele nummers had belemmerd. In tegenstelling tot opera’s is het bij rockoptredens (en zelfs bij Ariana Grande) uitzoeken of zitplaatsen ook echt zitplaatsen zijn, of ook wel als staanplaatsen gebruikt kunnen worden. De sociale norm leek mij na enkele nummers op te leggen dat dit wel degelijk een zittend optreden was. Excuses!

Als we Muse door de sociologische theoriemachinerie moeten halen, dan komen we met weinig moeite terecht bij het invloedrijke The Power Elite, in 1956 geschreven door C. Wright Mills. In zijn analyse van machtsconcentraties in de Amerikaanse samenleving stelt Mills dat de macht niet in de handen van de demos – het volk –, maar van een machtselite ligt. Deze machtselite bestaat uit vertegenwoordigers van drie domeinen, namelijk: (1) de hoogste politieke leiders (de president en zijn kabinet), (2) grote bedrijven, en (3) militaire officieren. Volgens Mills beïnvloedt deze elite niet enkel het overheidsbeleid, maar heeft ze een invloed op álle aspecten van het leven. Laten we als kleine oefening The Power Elite eens toepassen op Muse.

Een eerste en misschien wel meest duidelijke voorbeeld vinden we in de videoclip van Time is Running Out. Hier zien we de band musiceren op een ronde tafel waarbij het lijkt alsof enkele mensen een besloten meeting houden. De inspiratie voor de video is, volgens de band zelf, gehaald uit Stanley Kubricks Dr. Strangelove, een film die op zichzelf nog weleens verbonden wordt aan The Power Elite. Samengevat kan je stellen dat de videoclip een afspiegeling is van een machtselite die boven de overheid staat (de situation room in het Witte Huis ziet er net iets anders uit) en die van hieruit de wereld bestuurt. Klein detail- in de videoclip zie je deze machtselite dansen in plaats van beslissingen nemen. De volgende stap is hoogstwaarschijnlijk een potje karaoke!

Mills stelt dat de politieke elite deel uitmaakt van de machtsconcentratie. In de shows van Muse zien we een duidelijk voorbeeld in hun vorige tour, n.a.v. het album The 2nd Law. Ook op deze tour was de Socioloog des Vaderlands aanwezig, al had ie er een gemengde mening over: op elke zijde van het podium (inclusief catwalk) was er wel iets visueels te beleven, waardoor de aandacht teveel afgeleid werd van de muziek (dan nog los van de zware controverse over het feit dat de show voor een aanzienlijk deel op tape stond). Wat de relatie met Mills betreft moeten we uitweiden over Panic Station. Tijdens dit nummer werd er op de video wall een clipje vertoond van de belangrijkste politieke leiders terwijl ze lekker gezellig aan ’t meedansen zijn- Barack Obama, Hu Jintao, David Cameron, Angela Merkel, Francois Hollande, en Vladimir Putin! Nu, hoe valt dit dansje te relateren aan het nummer Panic Station? Volgens bckyltylr op SongMeanings heeft dit nummer alles te maken met het uiteenvallen van de samenleving! Kijk, daar heb je het! Francois Hollande to the rescue.

Voor een verwijzing naar de vertegenwoordigers van de economische elite in de machtsstructuren van Amerika blijven we eveneens hangen bij de vorige tournee. De visuals alsook de tekst van het nummer Animals hebben onnoemelijk veel linkjes naar de vertegenwoordigers van de grote banken die de samenlevingen tot wanhoop drijven- Wall Street tegenover Main Street, zeg maar. Het hoogtepunt van de act was een acteur (ik zei het toch al, er gebeurde te veel op het podium) die als bankier fake money in het publiek strooide, tot ie uiteindelijk helemaal krankjorum bezwijkt.

https://www.youtube.com/watch?v=9jIP7UVnwBo

Voor referenties naar de militaire elite kunnen we gemakkelijk verwijzen naar hun huidige album Drones, met deze bijhorende wereldtournee. Op de hoes gaat het over een man met een joystick in zijn pollen die op afstand gebouwen in Yemen en Syrië bombardeert; niet verwonderlijk dat het album knipoogt naar een, volgens zanger Matt Bellamy, nieuwe wereldoorlog. Een wereldmacht voert anoniem oorlog tegen een moeilijk te definiëren vijand. Het doet een beetje denken aan de film Good Kill waarbij een soldaat helemaal gek wordt omdat ie anoniem in zijn kotje in Las Vegas bommen loslaat op Afghanistan. Tijdens het openingsnummer Psycho werden de drones ook ingezet om de show visueel te verfraaien. Gezellig is anders, goed wetende dat er ergens in het Midden-Oosten waarschijnlijk enkele gebouwen tot gruzelementen zijn gebombardeerd door een drone.

https://www.youtube.com/watch?v=lSUeAaJM4BM

Dan blijft de vraag of de heren van Muse zelf bekend zijn met het invloedrijke werk van C. Wright Mills, of hoeveel referenties er naar zijn werk in hun show zitten… En zo zie je maar, de Socioloog des Vaderlands draait zijn hand er niet voor om ook alternatieve rock door een sociologische bril te trekken. Voor bepaalde mensen is dat misschien iets te ver van de mainstream popmuziek af- uiteindelijk moet de Socioloog des Vaderlands toch midden tussen de mensen staan. Geen paniek hoor, het volgende concert dat de Socioloog des Vaderlands zal recenseren is dat van Justin Bieber. Tenzij tickets voor Groots met een Zachte G uit de lucht komen vallen …

TR

_Advertentie.