O, MOET HET DAAR…

Stel, je hebt een bedrijf, en dat bedrijf loopt goed. Maar er zijn ook andere bedrijven, soortgelijke bedrijven, en die lopen ook goed. Dus wat doe je als je je marktaandeel wil vergroten?

Juist, je huurt een gerenommeerd reclamebureau in en je stelt dat bureau een flink budget ter beschikking. En dat bureau gaat aan de slag, ontwerpt een concept, neemt een creative director in de arm, een art director, een production designer, een executive producer, een regisseur natuurlijk, wat cameralieden, licht- en geluidsmensen, acteurs en actrices. En dan wordt er een reclamefilmpje geschoten, voor in de reclameblokken van de commerciële televisiezenders, en dat filmpje wordt vertoond aan de directie van jouw bedrijf. En wat blijkt nu? Dat al die mensen die dat filmpje hebben uitgedacht en vormgegeven, het grootste deel van het budget hebben opgemaakt aan coke, wiet, partypillen en kratten wodka en pas daarna aan het werk zijn gegaan. Het filmpje is een collage van onsamenhangende scènes, een samenraapsel van absurde beelden, een potpourri van absolute nonsens voortgekomen uit een ernstig delirium. Wat doe je dan? Toegeven dat je een fout hebt gemaakt door je vertrouwen in dat reclamebureau te stellen? En die reclamejongens aanspreken wegens wanprestatie en je geld terugvorderen? Of denk je dat het zo hoort en doe je net alsof je dat filmpje helemaal ziet zitten? Dat het zeker de jeugd zal aanspreken? Of mensen in een beveiligde afdeling van een krankzinnigengesticht, want dat is toch ook een doelgroep? Dit alles vroeg ik mij af toen ik de nieuwe commercial van TELE2 zag.

Over waanzin gesproken, je kunt ook iemand met een geestelijke beperking en een daarmee corresponderende gezichtsuitdrukking nemen en hem wijsmaken dat hij een acteur is en dat hij iemand speelt die op vakantie gaat. In het filmpje dat wordt gemaakt, worden ook de andere rollen gespeeld door bewoners van een gesloten inrichting. Die spelen dat ze douaneambtenaren zijn. En die man moet dan zijn koffer voor de ambtenaren openen, maar dat vindt hij helemaal niet erg, nee hoor, hij lacht de blijde lach der onnozelaars. Ook de douaneambtenaren beginnen te lachen, o wat hebben zij een plezier, want… de koffer is gevuld met zakjes snoep! Jawel, met die gekleurde gummisnoepjes van Haribo! Als je die snoepjes eet, vertrekken je gezichtsspieren blijkbaar tot een grimas waar The Joker nog jaloers op zou zijn. Het is niet bekend naar welk land die man zogenaamd op vakantie gaat. Het zou wel grappig zijn als dat Turkije was. Dat hij die snoepjes ten geschenke geeft aan president Erdogan. Leuk voor als hij weer eens iets geks gaat aankondigen, dat hij dan eerst even een paar Hariboos eet, zodat hij een passende gezichtsuitdrukking heeft. Maar dat zullen de reclamejongens wel niet zo’n goed idee hebben gevonden, bang dat veel Turkse Nederlanders die rubberen snoepjes dan niet meer willen eten.

Het is moeilijk te geloven dat er zijn mensen zijn die dit soort reclames verzinnen, die erover nadenken, brainstormen, vergaderen, die het concept een goed idee vinden. Mensen die denken: héé, dit is het helemaal! Komt dat omdat de gemiddelde televisiekijkende consument steeds dommer wordt voorgesteld? Krijg ik daarom Ron Brandsteder te zien die de moonwalk doet nadat hij een handvol knabbelvoer heeft gegeten op het saaie feestje van zijn zoon? Hee pap, kom je ook op mijn verjaardag, er zijn borrelbites van Cio! Leuke knabbelsnabbel toch? En wordt mij daarom een sneu echtpaar getoond dat niet kan kiezen tussen een vakantie naar Djerba of naar Mikonos en dan aan de bestuurder van een auto vraagt of hij de knoop wil doorhakken omdat hij een Dacia rijdt? Hoezo, willen ze met de auto gaan dan? En maak ik daarom kennis met een mevrouw in een zwart-witte jurk die eindelijk een deodorant heeft gevonden die op deze kleuren geen vlekken achterlaat en die ’s avonds tijdens het dansen merkt dat zij haar armen niet meer omlaag krijgt omdat ze stijf staan van de lak? En waar hadden ze in hemelsnaam die foute man van Basic Fit gevonden die maandenlang mijn netvlies heeft geteisterd? Had iemand de deur van het apenhuis in de dierentuin open laten staan? Om nog maar te zwijgen over die aangeklede vingers van Simpel die al tijden terug gebroken hadden moeten worden! Er zijn zo ontzettend veel reclames waarmee een pleidooi voor het herinvoeren van de doodstraf van steekhoudende argumenten wordt voorzien.

Zijn er dan helemaal geen goede commercials? Jawel, die zijn er gelukkig ook – het zijn er niet veel, maar ze zijn er. Reclames waarin het product duidelijk en zonder veel heisa wordt aangeprezen. Bijvoorbeeld dat filmpje over die crème tegen vaginale schimmels dat ik laatst op tv zag toen ik met een bord eten op schoot zat te kijken. Er komt een leuke mevrouw in beeld die heel blij kijkt, zodat je als kijker meteen weet dat het om een product gaat dat echt helpt. Zonder in ingewikkelde medische details te treden legt die mevrouw uit om wat voor kwaal het gaat – of ging, want zij heeft er geen last meer van, daarom kijkt ze ook zo blij, zij is van haar vaginale schimmel af. En dan komt het, dan wordt het instructief, maar wel op een manier dat iedereen het kan begrijpen. Er wordt een schematische afbeelding van het lichaam van die vrouw getoond, de voorzijde ervan, en dan wordt met de kleur rood dat deel van haar lichaam aangegeven waar de crème moet worden aangebracht. Kijk, dat bedoel ik, dat is nu een goed en geslaagd reclamefilmpje! Een filmpje dat de kijkers laat zien hoe en waar zij het middel moeten gebruiken, wil het een optimaal effect hebben. “O, moet het dáár…” De naam van die crème is me trouwens volledig ontgaan.

_Advertentie.