Proefschrift: spoedposten verlichten druk op ziekenhuizen

Proefschrift: spoedposten verlichten druk op ziekenhuizen

Dankzij de zogenoemde spoedposten krijgen ziekenhuizen 20 procent minder patiënten te behandelen. Een verbetering, maar niet op het gebied van efficiëntie en kosten. Dat concludeert Liesbeth van Gils-van Rooij in haar proefschrift. Morgen gaat ze het verdedigen.

Wie in de late uurtjes of in het weekend een ongeluk krijgt, haast zich naar de huisartsenpost of de spoedeisende hulp in het ziekenhuis. Om de zorg te verbeteren, zijn die twee op een aantal plekken in Nederland samengevoegd tot zogenoemde spoedposten. De achterliggende gedachte? “Een van de redenen om samen te werken is dat huisartsen merkten dat een aantal patiënten onterecht op de spoedeisende hulp komt”, legt Van Gils-van Rooij uit. “Iemand die op zondagmiddag zijn enkel verzwikt tijdens het voetballen kan prima terecht bij de huisartsenpost.”

Voor de invoering van de spoedposten kozen patiënten bij niet al te zware ongelukken zelf door wie ze behandeld werden, afhankelijk van de regio. Bij een spoedpost heb je zelf geen keuze meer; er is één telefoonnummer en één locatie waarnaar je automatisch wordt doorverwezen. Van Gils-van Rooij heeft drie regio’s waarin een huisartsenpost en een ziekenhuis samenwerken vergeleken met drie spoedpostregio’s. Het blijkt dat spoedposten zorgen voor een dalende patiëntendruk in ziekenhuizen. Een goed teken dus.

Niet efficiënt

De promovendus geeft aan dat patiënten en medewerkers tevreden zijn over dit nieuwe systeem. Toch zorgt het niet voor lagere kosten. En op het gebied van de patiëntenstroom valt er ook nog wat te verbeteren: “Vooral als je kijkt naar hoe lang het duurt voordat de patiënten op hun uiteindelijke bestemming komen. Als patiënten doorverwezen worden naar de spoedeisende hulp, moeten ze weer opnieuw worden ingeschreven in het systeem. Een suggestie is om die twee systemen met elkaar te laten ‘praten’.”

En als het over de kosten gaat? “De huisartsenzorg en het ziekenhuis hebben een eigen bekostigingssysteem. Ze worden op een andere manier betaald. Dat werkt niet in de hand dat ze op dit gebied gaan samenwerken, waardoor de kosten niet verlaagd kunnen worden. Ieder heeft zijn eigen budget, dan kijk je toch eerst naar je eigen portemonnee in plaats van naar het grote geheel.”

De financieringsstructuur aanpassen, is haar devies. Alleen is dit klusje niet zomaar geklaard: “Dat is iets waar beleidsmakers, overheid, zorgverzekeraars, huisartsenposten en spoedeisende hulpposten zich op moeten richten. Steek niet je kop in het zand, maar zoek naar een weg om de vruchten te plukken van deze effectieve samenwerking.”

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.