Filmrecensie The Red Turtle: Studio Ghibli doet het weer

Studio Ghibli wordt vaak beschreven als de Disney van Japan. Waar Disney echter officieel de 2D-animatie aan de kant heeft geschoven, blijft Ghibli trouw aan haar roots. Dat levert prachtige animatie op. Ook in 2016 laten ze weer zien dat 2D helemaal geen plaats hoeft te maken voor 3D. Case in point? The Red Turtle.

De film begint in een onrustige zee. Tussen de kolkende golven in zien we een leeg vissersbootje. Daarnaast spartelt de ongelukkige ziel die naast het bootje gevallen is. Een minuut later wordt het beeld zwart. De schipbreukeling wordt wakker op een strand, waar hij gewekt wordt door een klein zandkrabbetje dat zijn broekspijp in loopt. Hij staat op en kijkt waar hij beland is. De realisatie komt voor hem op hetzelfde moment binnen als bij het publiek. Een onbewoond eiland.

Op een onbewoond eiland

Het volgende kwartier gaat over het ontdekken van het eiland, eten en drinken zoeken, en overleven. Het vervelende hieraan is dat we de moeilijkheden van overleven op een onbewoond eiland inmiddels wel kennen. Wie ooit Robinson Crusoe gelezen heeft, kan dit gedeelte dromen. Hetzelfde geldt voor mensen die Cast Away gezien hebben. Helaas.

Maar het zou geen Ghibli film zijn, als het verhaal niet een volledig andere richting opslaat. En daarin stelt de film alles behalve teleur. Het verhaal begint namelijk pas gevoelsmatig als de gestrande man probeert het eiland te verlaten. Een mysterieuze rode schildpad staat dit vertrek namelijk niet toe. Meer gaat deze recensie niet loslaten over het verhaal. Dat zou zonde zijn.

Vermijd de trailer

Over zonde gesproken, vermijd de trailer. Drijf liever met de hoofdpersoon mee in dit mystieke verhaal, zonder dat je weet wat er gaat gebeuren. Want dat is precies waar de trailer de plank mis slaat. Het vertelt teveel over de onverwachte wending, waardoor het ontzettend veel van de magie verliest. Dit is een film waar je zonder voorkennis naartoe wilt gaan, want deze magie is juist een heel sterk punt.

Oké, zonder teveel op de details in te gaan is er toch genoeg te vertellen over de film. De animatiestijl is niet typisch Ghibli. Sterker nog, het eerste waar de animatiestijl aan doet denken is Kuifje. Niet vreemd, aangezien Kuifje Frans is (Tintin), en deze film ook Franse roots heeft. Toch doen de vloeiende animatie en mooie omgevingen genoeg denken aan de kracht van Ghibli animatie. Het allermooiste is de sterrenhemel die boven het eiland geanimeerd is. Animatie zoals dat moet je gewoon op het grote scherm zien.

Kunstproject

De stilte in de film zet deze mooie hemel alleen maar kracht bij. Deze stilte is krachtig omdat de film geen gesproken woord bevat. De hele ervaring wordt gemaakt of gebroken door de kracht van de animatie en muziek. En daar hoeft geen seconde over getwijfeld te worden. Door een gebrek aan dialogen kun je je helemaal door de animatie laten betoveren. Uiteindelijk voelt de film meer als een kort kunstproject die voor de daadwerkelijke film gedraaid wordt. De speelduur vliegt voorbij, en het moment dat de aftiteling begint, voel je dat het mentaal een lange weg is om weer vanuit de film in je eigen lichaam te stappen.

4,5/5

_Advertentie.