Het belang van studeren op kamers

Studenten de kans niet geven om op kamers te gaan is te vergelijken met het kortwieken van vogels. Je ontneemt ze de kans om te vliegen, terwijl die drang wel vaak in het beestje zit. De student die liever vrijwillig thuis wil blijven wonen wil ik graag geruststellen dat daar niks mis mee is, zolang ze maar zelf achter die keuze staan. De student die zijn vleugels wil uitslaan, maar vanwege een financieel anker het ouderlijk nest niet kan verlaten, daar is wel wat mis mee. Ik wist namelijk, toen ik mijn middelbareschooldiploma in ontvangst mocht nemen, dat ik op kamers wilde gaan. En goddank dat ik die stap kon maken.

Op een bepaalde leeftijd ontstaat bij sommige jongeren namelijk een kriebel. Wat als ze helemaal zelf verantwoordelijk willen zijn voor hun keuzes in het leven? Als ze zelf kunnen bepalen welk gerecht elke avond op het bordje verschijnt? Zelf bepalen of ze nog om één uur ’s nachts de kroeg induiken, om dan ’s ochtends met een hoofd vol pijn en spijt in de collegebank te zitten? Of juist niet.

Nu lijkt het misschien of de hoofdreden om op kamers te gaan lang leve de lol is. Geen avondklok, zonder gezeur straalbezopen thuis kunnen komen, in de wasbak kotsen, en de volgende dag niet naar college gaan. En dan geen ouders die ’s ochtends teleurgesteld zijn, en praten over je potentie niet naleven. Ja, het is inderdaad vaak lol, totdat je merkt dat je geen schone was meer hebt, je koelkast leeg is, je al drie weken aan colleges geskipt hebt, en je al vijf dagen ononderbroken je favoriete onderbroek draagt. Dat is het moment dat je jezelf hoort praten over je potentie niet naleven.

Tijdens mijn eerste jaar op kamers ging het dan ook bijna mis. Elke avond keek ik beteuterd in mijn lege koelkast, moest ik het stof van mijn schoolboeken afblazen, en was persoonlijke hygiëne optioneel. Mijn bed was bezaaid met shoarmadozen, en scheurbuik lag op de loer. Dan slaat de realiteit in, als een mokerslag van stress en verantwoordelijkheid. En hoe eerder je dit ellendige moment overbrugt, hoe beter.

Als ik iets heb geleerd tijdens mijn eerste jaar op kamers, dan is het dit: zelfstandig zijn moet je leren in de praktijk. Als respectabele jongvolwassene hoor je niet te wachten op de schelle schreeuw van je moeder die dient als wekker. Nee, een respectabele jongvolwassene komt miserabel en levensmoe uit bed gerold, zoals een zelfstandig volwassene betaamt. Elke dag opnieuw. Elke ochtend weer die innerlijke strijd om je lichaam naar college te slepen. Deze strijd moet je elke dag winnen. En dat kun je alleen zelf, zonder hulp van anderen.

Dit is dé manier om discipline te leren. Zelf achter je keuzes staan. Zo kun je jezelf ook pas echt leren kennen. En niks is mooier dan het moment dat je erachter komt dat je op je eigen kracht het best goed doet. Je haalt je vakken, je leert koken en wassen, en je bent niet doodgegaan op je kamer.

Blog door onze voormalige Univers-stagiair, Marin van Mensvoort.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.