Voltooid leven

Gisteren promoveerde Els van Wijngaarden aan de Universiteit voor Humanistiek in Utrecht op het onderwerp ‘voltooid leven’.

Voor haar proefschrift interviewde ze 25 bejaarden die een eind aan hun leven willen maken, omdat ze er klaar mee zijn. Reuze actueel, want als het aan minister Schippers ligt, krijgen mensen straks de wettelijke mogelijkheid hun leven met medicijnen te beëindigen, wanneer ze dat als ‘voltooid’ beschouwen.

Voltooid.

Een woord waarmee Van Wijngaarden grote moeite heeft. Alsof ouderen hun leven willen beëindigen omdat ze vinden dat het wel mooi is geweest. De conclusie van de onderzoekster na 25 gesprekken: “Ouderen hebben vaak nog het verlangen om gehoord te worden, om nuttig te zijn.” Eigenlijk is hun stervenswens altijd dubbelzinnig, want veel bejaarden die hun leven als ‘voltooid’ zien, voelen zich volgens Van Wijngaarden gewoon eenzaam en anderen tot last. Dus: “in plaats van ons af te vragen of deze mensen dood mogen, moeten we kijken of we daar iets mee kunnen doen.”

Els van Wijngaarden, een jonge vrouw in de bloei van haar leven, interviewt 25 hoogbejaarden bij wie de scheurkalender op zijn dunst is. Geen wonder dat zij deze mensen, voor wie alles gisteren is, niet begrijpt. Het lijkt me ook onmogelijk. Hoe leg je als hoogbejaarde aan een jong iemand uit, dat aan jouw leven enkel nog het eind ontbreekt?

Geen idee. Ik ben niet hoogbejaard, en Els van Wijngaarden al helemaal niet. Maar waar het denk ik op neer komt, is dit: het is niet de dood die het leven verdrietig maakt. Het verdriet zit hem juist in al het kleins dat er door de jaren heen in je sterft.

Ouder worden is een niet te stelpen bloeden.

_Advertentie.