Pleidooi voor de literatuur

Ik houd van schrijven. Ik houd van woorden, van taal en van literatuur. De gedachten die abstract rondtollen in mijn hoofd. Die ik met enkele strepen van mijn pen of tikken van mijn toetsenbord kenbaar kan maken aan de wereld.

Ik spin gedachtes tot woorden die gedachtes creëren die weer tot woorden mogen worden verheven. Ik vertel van dingen die waren en dingen die nooit zullen zijn. Ik schrijf van wonderlijke sprookjes van hoop en vrede en van wrede werelden die onbekend en toch herkenbaar zijn. Ik blaas leven in lege namen en schep werelden in zwarte letters tegen witte achtergronden. Ik flirt met leestekens en dans een gewaagde dans met kreupele zinsconstructies vol van karakter. Ik ontsnap aan de chronologische mars van de tijd en vertel mezelf dat alles altijd, uiteindelijk, wel weer goed komt. Taal is mijn uitlaatklep, mijn gefrustreerde schreeuw naar de wereld, mijn manier om een wereld te begrijpen die soms nergens meer over lijkt te gaan. Al sinds ik klein was, is taal de liefde van mijn leven geweest, maar steeds meer heb ik het gevoel dat ik haar verloochen.

“De hypotheses zijn bevestigd.” Het is de regel waarmee ik de paragraaf in mijn verslag afsluit. Ik geef de zin geen bijzin die de wereld om mijn hypothese schetst, geen leestekens om haar te verbinden met de andere zinnen in mijn tekst. Ik controleer of zij de waarheid spreekt, maar ik kijk niet langer wat ze vertelt. Het enige wat ik controleer is of ik geen tikfout heb gemaakt. In dit verslag is geen ruimte voor de literaire kunst, geen ruimte voor het creëren van personen en werelden. In dit verslag viert de waarheid hoogtij. In het wetenschappelijke verslag heeft de realiteit de taal tot haar knieën gebracht: hier mag zij niet creëren, hier mag zij enkel rapporteren. Wat ik schrijf is niet door mijzelf bepaald, maar door de uitkomsten van analyses die ik niet begrijp. Ik gebruik de taal, maar ik laat haar niet leven.

Als student en taalliefhebber wil ik mezelf en jou, student of docent, eraan herinneren dat de taal die we zo dikwijls gebruiken als instrument van de waarheid, ook haar eigen schoonheid bevat, haar eigen karakter en kracht. Als je vingers verkrampen van het rapporteren van de waarheid, laat de taal dan zingen van fantasie, van onmogelijkheden en ongegronde gedachten. Lees sprookjes en fantastische verhalen, luister naar Boudewijn de Groot of Billy Joel, speel god in je eigen teksten en onthoud dat woorden zoveel meer kunnen brengen dan slechts de klinische waarheid in wetenschappelijke papers.

_Advertentie.