‘Onze’ Jackie Groenen basisspeler Oranje op EK

Jackie Groenen is student aan de Universiteit van Tilburg en topvoetballer. Ze komt dit weekend uit als basisspeler van Oranje op het EK. Vanaf 2014 speelde ze voor Chelsea en in de zomer van 2015 stapte ze over naar 1. FFC Frankfurt. Haar zus Merel, ook student hier, voetbalt bij de Belgische club Lierse SK. Het EK is in Nederland, sommige wedstrijden zijn zelfs in Breda. In 2014 had Univers het volgende interview met de zussen die naast topvoetballers ook topjudoka’s zijn. 

Bij de zusjes Groenen is alles voetbal wat de klok slaat. Jackie maakte dit jaar een spectaculaire transfer naar Chelsea, Merel speelt bij Lierse SK. Ondertussen volgen ze beiden een studie aan Tilburg University. “Voetbal is een manier van leven.”

Over het leven langs de lijn hoef je de vader van Jackie (19) en Merel (21) niets te vertellen. Zodra de meisjes konden voetballen reed hij ze naar de trainingen en wedstrijden. Onvermoeid moedigde hij ze aan langs de zijlijn. Ook toen er steeds meer getraind moest worden omdat Jackie en Merel gestaag de ladder van de voetbalwereld beklommen. De veldjes van GSBW (Goirlese Sportvereniging Blauw-Wit), VV Riel en Wilhelmina Boys: hij kent ze van binnen en van buiten. De ietwat treurig ogende maar o zo gezellige sportkantines, de uitgelaten autoritten richting huis na een klinkende overwinning: hij kan ze dromen.

De vader van Jackie en Merel staat nog altijd langs de lijn. Maar inmiddels is er wel het een en ander veranderd. De veldjes en kantines zijn gegroeid, net zoals de belangen die op het spel staan. Jackie speelt als aanvallende middenvelder in de Engelse competitie voor Chelsea en is verwikkeld in een hevige strijd om de titel. Merel speelt als verdediger bij de Belgische subtopper Lierse SK en maakte dit jaar een mooie comeback na een zware periode waarin ze niet kon voetballen. De meisjes hoeven niet meer te betalen om te mogen voetballen; ze krijgen betaald. En de vader van Merel en Jackie? Die rijdt ieder weekend door België en Engeland om geen wedstrijd te hoeven missen. Het uitzicht vanaf de zijlijn is nog nooit zo mooi geweest.

Voetbal is alles voor Jackie en Merel. Toch weten ze hun bestaan als profvoetballers te combineren met een studie aan Tilburg University. Merel kan geregeld colleges bijwonen omdat ze nog in Poppel woont, in het huis waar beide zusjes opgroeiden. Voor Jackie ligt dat lastiger. Haar nieuwe standplaats is Londen. Gelukkig kan ze via het topsportprogramma van Tilburg University thuis studeren. Voor tentamens vliegt ze op en neer. “Dan betaalt Chelsea mijn vlucht. Zij vinden het belangrijk dat ik me naast mijn voetbalcarrière blijf ontwikkelen.”

Pech en geluk zijn twee kanten van dezelfde medaille in het voetbal. Lang gingen de carrières van beide zusjes gelijk op. Maar waar Jackie een droomtransfer naar de absolute top maakte, daar werd Merel twee jaar geleden getroffen door een obscure maagdarmziekte. Een jaar lang kon ze niet voetballen, was het zelfs onzeker of ze ooit weer met de bal aan de voet over het veld zou rennen. Gelukkig is ze hersteld en speelt ze weer. Toch vraagt Merel zich geregeld af waar ze had gestaan als ze niet een jaar uit de roulatie was geweest.

Jullie zijn alle twee door een turbulente tijd gegaan. Hoe kijken jullie daar op terug?

Jackie: “Spelen voor Chelsea is een droom die uitkomt. Ineens speel je in een overvol stadion de derby tegen Arsenal, strijd je mee om de titel en drink je koffie met John Terry. Alles is nu gericht op voetbal. Ik train iedere dag twee keer, behalve op wedstrijddagen. Het is zwaar, maar ik zou niets liever willen.”

Merel: “Ik ben vooral blij dat ik weer op het veld sta. Toen ik die maagdarmziekte kreeg wisten de dokters niet wat ze ermee aan moesten. Het was onzeker of het over zou gaan. Een verschrikkelijke tijd was dat. Als je een blessure hebt, weet je meestal hoe lang je langs de kant staat. Maar ik heb een jaar lang in het duister getast. Uiteindelijk werd de aandoening vanzelf minder en kon ik weer gaan spelen. Ik heb veel tijd verloren en daar baal ik van. In dat jaar ben ik de aansluiting met de absolute top misgelopen.”

Weleens jaloers geweest op Jackie?

Merel: “Nee, niet op Jackie zelf. Ze is mijn beste vriendin, wij gunnen elkaar alles. Maar soms wel op haar carrière. Domme pech heeft ervoor gezorgd dat ik niet zo ver ben als ik had kunnen zijn. Ja, dat steekt. Gelukkig speel ik nu bij een mooie en serieuze club, waar ik het volle vertrouwen van de trainer krijg. Het enige wat ik nu kan doen is alles geven wat ik heb en hopen dat ik alsnog kan klimmen. Je bent als voetballer jammer genoeg niet honderd procent de regisseur van je eigen carrière. Blessures, ziektes, een trainer waarmee je geen klik hebt: je weet nooit waar je mee te maken krijgt.”

Wat betekent voetbal voor jullie?

Jackie: “Het is een manier van leven. Die uiteindelijk het leven zelf is geworden. Voetbal is nu mijn hele bestaan, er is geen onderscheid meer.”

Merel: “Voetbal is een soort opvoeding. Een leerschool voor het leven. Het leert je hoe je moet omgaan met verlies en succes, hoe je strijd kan leveren op een respectvolle manier, hoe je het beste uit jezelf kan halen. Het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben.”

Voor jullie professionele carrière in het vrouwenvoetbal hebben jullie altijd in jongensteams gespeeld. Hoe was dat?

Jackie: “Heel leuk. Om zoveel mogelijk te leren waren jongensteams de beste keuze. Dat is nooit een probleem geweest. De jongens namen ons meteen op en waren heel beschermend. Ik heb er goede herinneringen aan.”

Merel: “De tegenstander zag je wel vaak raar opkijken. Een jongenselftal met twee meisjes? Lachen! Totdat ze erachter kwamen dat Jackie en ik beter voetbalden dan zij. Dan konden ze uit frustratie grof gaan spelen.”

Jackie: “Gelukkig namen de jongens uit ons team het dan meteen voor ons op.”

Wat zijn de grootste vooroordelen waar je tegenaan loopt als vrouwelijke voetballer?

Merel (lachend): “Dat alle vrouwelijke voetballers lesbisch zijn!”

Jackie: “En dat vrouwenvoetbal niet professioneel is. Dat het een amateuristisch zooitje is dat eigenlijk niks kan. Dat beeld is nu aan het veranderen. Vrouwenvoetbal zit in de lift en krijgt steeds meer aandacht.”

Merel: “Natuurlijk zijn niet alle vrouwelijke voetballers lesbisch. Het mooie is wel dat seksuele geaardheid in het vrouwenvoetbal geen rol speelt. Of je nu hetero, lesbisch, of biseksueel bent: niemand maakt er een punt van. Dat is in het mannenvoetbal wel anders, daar is homoseksualiteit nog steeds een groot taboe. Het mannenvoetbal kan een hoop leren van het vrouwenvoetbal.”

Jullie levens bestaan uit trainen, spelen en studeren. Missen jullie het gewone studentenleven?

Jackie: “Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe dat eruit ziet. Uitgaan zit er gewoon niet in, dat heeft meteen invloed op mijn prestaties. Ik ga vooral met andere voetballers om. Misschien is dat beperkt, maar een voetbalcarrière duurt maar even. Na je 35e is het gedaan. Ik wil nu vol gas geven.”

Merel: “Soms ga ik weleens op stap. Eerlijk gezegd weet ik dan nooit zo goed wat ik moet doen. Geef mij maar een grasveld in plaats van een discovloer.”

Terug naar het grasveld dan. Beste wedstrijd ooit gespeeld?

Jackie: De bekerwedstrijd met Essen tegen Potsdam. Ik was net zestien en speelde mijn eerste officiële wedstrijd. Zo goed als in die wedstrijd heb ik nooit meer gespeeld. De week daarop kreeg ik aanbiedingen van topclubs en wilden journalisten met me praten. Toen werd me pas duidelijk hoe serieus de voetbalwereld is. Uiteindelijk heeft die wedstrijd het me ook moeilijk gemaakt. Niet iedereen uit mijn team vond het leuk dat een nieuw meisje van zestien ineens alle aandacht opeist. Je krijgt te maken met jaloezie en zure gezichten. Ineens ging het niet meer alleen om het voetballen zelf.”

Merel: “Met Lierse SK tegen FC Twente, dit seizoen. Dat was de eerste wedstrijd dat ik echt het vertrouwen kreeg van de trainer. We waren de underdog tegen Twente. Die wedstrijd heb ik echt niks doorgelaten. Alles lukte. Uiteindelijk wonnen me met 1-0. Het publiek begon te zingen, het hele team kreeg vleugels. Winnen van een favoriet geeft een geweldig gevoel.”

Hebben jullie rituelen die je uitvoert voordat je het veld opgaat?

Jackie: “Ik heb nooit rituelen gehad, tot voor kort. Mijn ouders kwamen kijken toen we speelden tegen Birmingham. Dat was een belangrijke wedstrijd en die wonnen we. Sindsdien moeten mijn ouders de kleren aan die ze die dag droegen als ze komen kijken.”

Merel: “Op de dag van een wedstrijd moet ik mijn voetbalschoenen poetsen. Zeven paar in totaal, ook degenen waarmee ik niet speel. Ze moeten allemaal blinken. En in het team hebben we bepaalde liedjes die we van tevoren moeten draaien. Een tijdlang is dat ‘Ochtendgymnastiek’ van Samson & Gert geweest. Tsja. Daar doe je niks aan. Je kiest rituelen niet uit. Ze kiezen jou uit.”

Dat klinkt ineens erg gelovig voor twee nuchtere voetballers.

Jackie: “Haha. Het komt door de druk, denk ik. Die zorgt ervoor dat je gaat geloven in dingen waarvan je weet dat ze onzin zijn. Voetbal is een onzeker bestaan. De ene keer win je vol overtuiging, de andere keer verlies je kansloos. Rituelen geven houvast. Of dat nou schoenen poetsen is of het dragen van dezelfde kleren, dat maakt niet uit.”

 Jackie (1994) en Merel (1996) Groenen groeiden op in Poppel. Ze begonnen hun voetbalcarrière bij GSBW (Goirlese Sportvereniging Blauw-Wit). Daarna speelden ze bij VV Riel, Wilhelmina Boys en SV Rood-Wit Veldhoven. Samen maakten ze de overstap naar de Duitse club SG Essen-Schönebeck. Al snel ging Jackie voor drie jaar naar FCR 2001 Duisburg. Sinds 2014 speelt ze bij Chelsea, en nu ook bij Oranje. Jackie moest haar carrière een jaar staken wegens een maagdarmziekte. Nadat ze was hersteld pikte ze haar carrière op bij PSV/FC Eindhoven. Na een jaar maakte ze de overstap naar Lierse SK, waar ze sinds 2013 speelt. De zusjes studeren rechten (Jackie) en bedrijfseconomie (Merel) aan Tilburg University en hebben ook hun sporen verdiend in de judosport.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.